Op deze dag lanceren Amerikaanse oorlogsvliegtuigen een nieuw bombardement tegen Japan, waarbij in de loop van de volgende 48 uur 2.000 ton brandbommen op Tokio worden gedropt. Bijna 16 vierkante mijl in en rond de Japanse hoofdstad werden verbrand en tussen 80.000 en 130.000 Japanse burgers werden gedood in de ergste enkele vuurstorm in de geschiedenis.

Begin 9 maart kwamen de bemanningen van de luchtmacht bijeen op de Mariana-eilanden Tinian en Saipan voor een militaire briefing. Ze waren van plan een bombardement op laag niveau op Tokio dat die avond zou beginnen, maar met een wending: hun vliegtuigen zouden worden ontdaan van alle wapens behalve het torentje. De afname in gewicht zou de snelheid van elke Superfortress-bommenwerper verhogen en zou ook zijn bomlaadvermogen met 65 procent verhogen, waardoor elk vliegtuig meer dan zeven ton kan vervoeren. Snelheid zou cruciaal zijn en de bemanningen werden gewaarschuwd dat als ze werden neergeschoten, alle haast moest worden gemaakt voor het water, wat hun kansen zou vergroten om te worden opgepikt door Amerikaanse reddingsteams. Als ze op Japans grondgebied landen, konden ze alleen de ergste behandeling door burgers verwachten, omdat de missie die nacht zou leiden tot de dood van tienduizenden van diezelfde burgers. "Je gaat de grootste knaller afleveren die de Japanners ooit hebben gezien", aldus Curtis LeMay, de Amerikaanse generaal.

De clusterbombardementen op de buitenwijk Shitamachi van Tokio waren slechts enkele uren eerder goedgekeurd. Shitamachi bestond uit ongeveer 750.000 mensen die in krappe vertrekken woonden in gebouwen met houten kozijnen. Deze 'papieren stad' in vuur en vlam zetten was een soort experiment in de gevolgen van vuurbombardementen; het zou ook de lichte industrie vernietigen, "schaduwfabrieken" genoemd, die geprefabriceerde oorlogsmaterialen produceerden die bestemd waren voor Japanse vliegtuigfabrieken.

De bewoners van Shitamachi hebben nooit de kans gehad zich te verdedigen. Hun brandweer was hopeloos onderbemand, slecht opgeleid en slecht uitgerust. Om 17:34 uur vertrokken Superfortress B-29 bommenwerpers van Saipan en Tinian en bereikten hun doel om 10.15 uur op 10 maart. Driehonderdvierendertig bommenwerpers, vliegend op slechts 500 voet, lieten hun lading vallen, waardoor een gigantisch vreugdevuur aangewakkerd door 30 knopenwinden dat Shitamachi hielp en de vlammen in Tokio verspreidde. Massa's paniekerige en doodsbange Japanse burgers haastten zich om de hel te ontvluchten, het meest zonder succes. Het menselijke bloedbad was zo groot dat de bloedrode nevels en stank van brandend vlees dat opdreef de bommenwerperpiloten misselijk maakte, waardoor ze gedwongen werden zuurstofmaskers te pakken om niet te braken.

De inval duurde iets langer dan drie uur. “In de zwarte Sumida-rivier zweefden talloze lichamen, geklede lichamen, naakte lichamen, allemaal zwart als houtskool. Het was onwerkelijk, 'nam een ​​arts ter plaatse op. Slechts 243 Amerikaanse vliegeniers werden verloren beschouwd als acceptabele verliezen.