Het eerste jaarlijkse filmfestival van Cannes opent in de badplaats Cannes aan de Franse Rivièra. Het festival had zijn debuut willen maken in september 1939, maar het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog dwong de annulering van het inaugurele Cannes.
'S Werelds eerste jaarlijkse internationale filmfestival werd ingehuldigd in Venetië in 1932. Tegen 1938 was het Filmfestival van Venetië een voertuig geworden voor fascistische en nazi-propaganda, waarbij Benito Mussolini's Italië en Adolf Hitler's Duitsland de keuzes van films dicteren en de prijzen onderling delen . Verbolgen besloot Frankrijk een alternatief filmfestival te organiseren. In juni 1939 werd de oprichting van een filmfestival in Cannes, van 1 tot 20 september, aangekondigd in Parijs. Cannes, een elegante strandstad, ligt ten zuidoosten van Nice aan de Middellandse Zeekust. Een van de casino's van de badplaats stemde ermee in het evenement te organiseren.
Films werden geselecteerd en de filmmakers en sterren begonnen half augustus aan te komen. Onder de Amerikaanse selecties was De tovenaar van Oz. Frankrijk aangeboden De nigeriaan, en Polen De zwarte diamant. De USSR bracht de toepasselijke titel Morgen is het oorlog. Op de ochtend van 1 september, de dag waarop het festival zou beginnen, viel Hitler Polen binnen. In Parijs beval de Franse regering een algemene mobilisatie en het festival van Cannes werd afgeblazen na de vertoning van slechts één film: de Duitse Amerikaanse regisseur William Dieterle’s De klokkenluider van de Notre Dame. Twee dagen later verklaarden Frankrijk en Groot-Brittannië de oorlog aan Duitsland.
De Tweede Wereldoorlog duurde zes lange jaren. In 1946 keurde de provinciale overheid van Frankrijk een heropleving van de Festival van Cannes als een middel om toeristen terug te lokken naar de Franse Rivièra. Het festival begon op 20 september 1946 en 18 landen waren vertegenwoordigd. Het festivalschema omvatte de Oostenrijkse Amerikaanse regisseur Billy Wilder's Het verloren weekend, Italiaanse regisseur Roberto Rossellini's Open stad, Franse regisseur René Clement's The Battle of the Rails, en de Britse regisseur David Lean's Korte ontmoeting. Bij het eerste Cannes legden organisatoren meer nadruk op creatieve stimulering tussen nationale producties dan op concurrentie. Negen films werden geëerd met de hoogste prijs: Grand Prix du Festival.
Het filmfestival van Cannes struikelde door zijn vroege jaren; de festivals van 1948 en 1950 werden om economische redenen geannuleerd. In 1952 werd het Palais des Festivals opgedragen als een permanente thuisbasis voor het festival, en in 1955, de Palme d'Or (Golden Palm) -prijs voor beste film van het festival werd geïntroduceerd, een toespeling op de door palmen geplante Promenade de la Croisette die parallel loopt aan het gevierde strand van Cannes. In de jaren 1950, de Festival International du Film de Cannes werd beschouwd als het meest prestigieuze filmfestival ter wereld. Dat geldt tegenwoordig nog steeds, hoewel velen het als te commercieel hebben bekritiseerd. Meer dan 30.000 mensen komen elk jaar naar Cannes om het festival bij te wonen, ongeveer 100 keer het aantal filmliefhebbers dat opdook voor het eerste Cannes in 1946.
