Deze nieuwe methode om rijdende treinen op afgelegen locaties laag bij de politie te houden, werd al snel populair in het Amerikaanse Westen, waar de recent aangelegde transcontinentale en regionale spoorwegen aantrekkelijke doelen vormden. Terwijl de westerse economie een hoge vlucht nam, droegen treinen vaak grote hoeveelheden contant geld en kostbare mineralen. Het dunbevolkte landschap bood bandieten talloze geïsoleerde gebieden, perfect voor het stoppen van treinen, evenals tal van plaatsen om zich te verbergen voor de wet. Sommige bendes, zoals Wild Bunch van Butch Cassidy, vonden het beroven van treinen zo gemakkelijk en lucratief dat ze er een tijdlang hun criminele specialiteit van maakten. Spoorwegeigenaren werden uiteindelijk wijs en vochten terug, en beschermden de waardevolle spullen van hun treinen met grote kluizen, gewapende bewakers en zelfs speciaal versterkte gesloten goederenwagens. Daarom was het beroven van treinen tegen het einde van de 19e eeuw een steeds zwaardere en gevaarlijkere klus geworden.

Wat betreft de Reno-bende, die bestond uit de vier Reno-broers en hun medewerkers, eindigde hun heerschappij in 1868 toen ze allemaal werden gevangengenomen na het plegen van een reeks treinovervallen en andere strafbare feiten. In december van dat jaar bestormde een menigte de gevangenis in Indiana, waar de bandieten werden vastgehouden en waakzaam, met hangende broers Frank, Simeon en William Reno (hun broer John was eerder gepakt en zat al in een andere gevangenis) en mede-bendelid Charlie Anderson.