Inhoud

• Beginjaren en congrescarrière
• Een onverwacht voorzitterschap
• Het Nixon-pardon
• Post-witte huisjaren
• FOTOGALERIJEN
• Gerald Ford

De 38e president van Amerika, Gerald Ford (1913-2019), trad in functie op 9 augustus 1974, na het aftreden van president Richard Nixon (1913-1994), die het Witte Huis in schande over het Watergate-schandaal verliet. Ford werd de eerste niet-gekozen president in de geschiedenis van het land. Ford was al lang een republikeins congreslid uit Michigan en minder dan een jaar eerder door president Nixon tot vice-president benoemd. Hij wordt gecrediteerd voor het helpen om het publieke vertrouwen in de overheid te herstellen na de desillusie van het Watergate-tijdperk.

Bekijk een preview van het tweedaagse evenement Presidents at War, in première op zondag 17 februari om 8 / 7c.

Beginjaren en congrescarrière

Gerald Rudolph Ford Jr. werd geboren in Omaha, Nebraska, op 14 juli 1913. Zijn naam bij de geboorte was Leslie Lynch King Jr., naar zijn biologische vader. Zijn moeder, Dorothy, scheidde van koning toen haar zoon een baby was en verhuisde naar Grand Rapids, Michigan. Ze trouwde vervolgens met Gerald R. Ford, een succesvolle verfverkoper die haar jonge zoon adopteerde. Ford herinnerde zich in zijn memoires dat hij op 12-jarige leeftijd over zijn biologische vader hoorde en de man slechts een paar keer ontmoette.

Wist je dat? Hoewel Gerald Ford de reputatie had onhandig te zijn, was hij een van de meest getalenteerde atleten ooit die het Oval Office sierde. Hij was een gridiron-ster die in 1932 en 1933 universiteitskampioenschappen won met de Universiteit van Michigan, en was ook een expert downhill skiër.

Een high-school voetbalster in Grand Rapids, Ford studeerde aan de Universiteit van Michigan op een atletische beurs. Na het behalen van een graad in economie, studeerde hij later rechten aan de Yale University. Kort nadat hij in 1941 afstudeerde aan de rechtenopleiding, begon Amerika aan de Tweede Wereldoorlog (1939-45). Ford nam dienst bij de Amerikaanse marine en diende aan boord van een vliegdekschip. In 1948 trouwde hij met Elizabeth (Betty) Bloomer Warren (1918-), een voormalig professioneel danser en warenhuiscoördinator mode. Ze kregen uiteindelijk vier kinderen: Michael (1950-), John (1952-), Steven (1956-) en Susan (1957-).

Ford lanceerde ook zijn carrière in de politiek in 1948, toen hij werd gekozen in het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden. Hij diende de komende 25 jaar in het huis en verdiende een reputatie als een vriendelijke, eerlijke, loyale en hardwerkende republikein. In 1964 diende hij in de Warren Commission die de moord op president John F. Kennedy (1917-1963) onderzocht. Het jaar daarop werd Ford leider van de minderheidsgroep.

Een onverwacht voorzitterschap

De ongewone reeks gebeurtenissen die Ford naar het Oval Office brachten, begon in 1972 toen agenten die verbonden waren met de herverkiezingscampagne van president Richard Nixon (1913-1994) het hoofdkwartier van de Democratische Nationale Commissie in het Watergate Hotel in Washington, DC bereikten. - leidinggevenden van de Nixon-administratie wisten van de inbraak, en de president zelf nam deel aan pogingen om de illegale activiteiten te verbergen die bekend werden als het Watergate-schandaal.

Toen het schandaal aan het licht kwam, nam vice-president Spiro T. Agnew (1918-1996) ontslag in oktober 1973 wegens niet-gerelateerde aanklachten voor het aannemen van steekpenningen en het ontwijken van belastingen. Nixon gebruikte zijn macht onder het 25e amendement op de Amerikaanse grondwet om Ford aan te stellen als zijn nieuwe vice-president. De geliefde en gerespecteerde Ford werd gemakkelijk bevestigd door het Congres en trad op 6 december 1973 aan.

Gedurende de volgende acht maanden, toen het Watergate-onderzoek opwarmde, verdedigde Ford Nixon en vertegenwoordigde het de administratie. Op 9 augustus 1974 koos Nixon er echter voor om zijn functie neer te leggen in plaats van een proces van beschuldiging tegen zijn rol in het schandaal tegemoet te treden. Ford nam het presidentschap op zich en nam onmiddellijk de taak op zich om een ​​geschokt en gedemoraliseerd Amerikaans publiek gerust te stellen. "Onze lange nationale nachtmerrie is voorbij," verklaarde hij in zijn inaugurele rede. “Onze grondwet werkt. Onze grote republiek is een regering van wetten en geen mannen. '

Het Nixon-pardon

Kort na zijn aantreden gaf Ford Nixon gratie voor alle misdaden die hij als president had begaan. Het presidentiële pardon betekende dat Nixon nooit strafrechtelijke aanklachten zou moeten krijgen wegens zijn betrokkenheid bij het Watergate-schandaal. De beslissing van Ford veroorzaakte een werveling van controverse. Miljoenen Amerikanen wilden zien dat de in ongenade gevallen voormalige president voor het gerecht werd gebracht. Sommige critici beweerden dat Ford de gratie had uitgegeven als onderdeel van een vooraf afgesproken deal om het Oval Office te bereiken. Maar Ford stond erop dat de toekomst van het land afhing van het beëindigen van de beproeving van Watergate en het begin van het genezingsproces.

Tijdens de resterende twee jaar van zijn presidentschap werd Ford geconfronteerd met een binnenlandse energiecrisis en een zwakke economie gekenmerkt door hoge inflatie en werkloosheid. Hij worstelde ook om effectief te werken met een zwaar Democratisch Congres. Ford heeft in feite 66 wetten tegengesteld die in strijd waren met zijn basisfilosofie van fiscaal conservatisme.

Het buitenlandse beleid van Ford genereerde zowel successen als mislukkingen. Niet in staat om het Congres te overtuigen om verdere militaire hulp aan Zuid-Vietnam goed te keuren, kon hij alleen toekijken terwijl het land in 1975 viel voor de Noord-Vietnamese communistische strijdkrachten. Later dat jaar hielp Ford echter de spanningen met de Sovjet-Unie verminderen door de akkoorden van Helsinki te ondertekenen, die waren bedoeld om de relatie tussen westerse landen en de communistische landen van Europa te versterken.

Post-witte huisjaren

Ford begreep dat zijn beslissing om Nixon gratie te verlenen politieke gevolgen kon hebben, en het kostte hem waarschijnlijk het presidentschap in 1976. In dat jaar verloor hij een nauwe verkiezing aan democraat Jimmy Carter (1924-). Ford nam echter het verlies in de pas en vertelde zijn vrienden dat hij toch al van plan was om zich dat jaar uit het Congres terug te trekken. Hij beschouwde zijn korte ambtstermijn in het Oval Office als een onverwachte bonus aan het einde van een lange carrière in de politiek. Ford zei vaak dat hij blij was de gelegenheid te hebben gehad om de natie te helpen uit de schaduw van Watergate te komen.

De voormalige president bleef actief in zijn pensioen. Hij hield toespraken, diende in de besturen van grote bedrijven en gaf zijn passie voor golf en alpineskiën over. Hij en zijn vrouw, die tegen alcoholisme vochten op een moment dat de ziekte niet publiekelijk werd besproken, opende ook de Betty Ford Clinic in Californië om onderzoek, behandeling en revalidatie voor alcoholverslaving te ondersteunen. In 1999 ontving Ford de Presidential Medal of Freedom, Amerika's hoogste civiele onderscheiding "toegekend aan personen die een bijzonder verdienstelijke bijdrage leveren aan de veiligheid of nationale belangen van de Verenigde Staten, wereldvrede, culturele of andere belangrijke openbare of particuliere inspanningen."

Ford stierf op 26 december 2019 in zijn huis in Rancho Mirage, Californië, op 93-jarige leeftijd. Op het moment van zijn dood was hij de oudste ex-president van Amerika.

Krijg toegang tot honderden uren historische video, zonder reclame, met HISTORY Vault. Begin vandaag met uw gratis proefperiode.

FOTOGALERIJEN

Gerald Ford