De eerdere Duitse aanvallen op koopvaardijschepen voor de zuidkust van Ierland waren aanleiding voor de Britse Admiraliteit om de te waarschuwen Lusitania om het gebied te vermijden of eenvoudige ontwijkende maatregelen te nemen, zoals zigzaggen om U-boten te verwarren die de koers van het schip uitzetten. De kapitein van de Lusitania negeerde deze aanbevelingen en om 14.12 uur op 7 mei werd het schip van 32.000 ton in de wateren van de Keltische Zee getroffen door een exploderende torpedo aan zijn stuurboordzijde. De torpedo-explosie werd gevolgd door een grotere explosie, waarschijnlijk van de ketels van het schip. De Lusitania zonk binnen 20 minuten.
Duitsland rechtvaardigde de aanval door terecht te stellen dat de Lusitania was een vijandelijk schip en dat het munitie droeg. Het was echter voornamelijk een passagiersschip en onder de 1.201 die in de aanval waren verdronken, waren veel vrouwen en kinderen, waaronder 128 Amerikanen. Kolonel Edward House, nauw verbonden met de Amerikaanse president Woodrow Wilson, was in Londen voor een diplomatiek bezoek toen hij hoorde van de LusitaniaDe ondergang. Amerika is tot het afscheid van de wegen gekomen, schreef hij in een telegram aan Wilson, toen zij moest bepalen of zij staat voor beschaafde of onbeschaafde oorlogvoering. We kunnen niet langer neutrale toeschouwers blijven.
Wilson stuurde vervolgens een krachtig geformuleerde nota naar de Duitse regering, de eerste van drie soortgelijke mededelingen waarin werd geëist dat de oorlog met onderzeeërs tegen ongewapende koopvaardijschepen zou worden gestaakt. Wilson's acties Op de middag van 7 mei 1915, de Britse oceaanstomer Lusitania wordt getorpedeerd zonder waarschuwing door een Duitse onderzeeër voor de zuidkust van Ierland.
Geconfronteerd met de overweldigende omvang en kracht van de Britse Koninklijke Marine aan het begin van de Eerste Wereldoorlog, realiseerde Duitsland zich dat zijn meest effectieve wapen op zee de dodelijk nauwkeurige U-boot onderzeeër was. Bijgevolg voerde de Duitse marine in februari 1915 een beleid van onbeperkte onderzeese oorlogvoering uit en verklaarde het gebied rond de Britse eilanden een oorlogsgebied, waarin alle koopvaardijschepen, inclusief die uit neutrale landen, zouden worden aangevallen.
Hoewel de Verenigde Staten op dit moment in de oorlog officieel neutraal waren, was Groot-Brittannië een van de nauwste handelspartners van het land en ontstonden onmiddellijk spanningen over het nieuwe beleid van Duitsland. Begin mei 1915 publiceerden verschillende New Yorkse kranten een waarschuwing van de Duitse ambassade in Washington dat Amerikanen die op Britse of geallieerde schepen in oorlogsgebieden reizen, dit op eigen risico deden. Op dezelfde pagina kondigde een advertentie het naderende zeilen van de Britse cruiseschip aan Lusitania van New York terug naar Liverpool.
spoorde zijn staatssecretaris, de pacifist William Jennings Bryan, aan af te treden. Zijn opvolger, Robert Lansing, nam een heel andere kijk op de situatie: het zinken van de Lusitania had hem ervan overtuigd dat de Verenigde Staten hun neutraliteit niet voor altijd konden handhaven en uiteindelijk gedwongen zouden worden de oorlog tegen Duitsland aan te gaan.
Aan Duitse zijde leidde de angst om Wilson en zijn regering verder te dwarsbomen Kaiser Wilhelm en kanselier Theobald von Bethmann Hollweg tot verontschuldiging aan de VS en dwong het beleid van onbeperkte onderzeeëroorlogvoering af. Begin 1917 echter, onder druk van militaire leiders die pleitten voor een agressief marinebeleid als een integraal onderdeel van de Duitse strategie in de Eerste Wereldoorlog, keerde de regering haar beleid om en op 1 februari 1917 hervatte Duitsland haar beleid van onbeperkte U- boot oorlogvoering. Twee dagen later kondigde Wilson aan dat de VS de diplomatieke betrekkingen met Duitsland verbrak; dezelfde dag, de Amerikaanse voering Housatonic werd gezonken door een Duitse U-boot. De Verenigde Staten zijn formeel de Eerste Wereldoorlog ingegaan op 6 april 1917.
