Op 21 maart 1918, nabij de rivier de Somme in Frankrijk, lanceert het Duitse leger zijn eerste grote offensief aan het westfront in twee jaar.
Begin 1918 zag de positie van Duitsland op de slagvelden van Europa er extreem sterk uit. Duitse legers bezetten vrijwel heel België en een groot deel van Noord-Frankrijk. Met Roemenië, Rusland en Servië tegen het einde van de oorlog eind 1917, kwam het conflict in het oosten tot een einde, waardoor de Centrale Bevoegdheden de vrijheid hadden zich te concentreren op de bestrijding van de Britten en Fransen in het westen. Inderdaad, op 21 maart 1918 had de exit van Rusland Duitsland in staat gesteld niet minder dan 44 divisies van mannen naar het Westfront te verplaatsen.
De Duitse bevelhebber Erich Ludendorff zag dit als een cruciale kans om een nieuw offensief te lanceren, hij hoopte een beslissende slag toe te brengen aan de geallieerden en hen te overtuigen om te onderhandelen over vrede voordat nieuwe troepen uit de Verenigde Staten konden arriveren. In november diende hij zijn plan in voor het offensief dat wat bekend zou worden als Kaiserschlacht, of de strijd van de keizer; Ludendorff met de codenaam de openingsoperatie Michael. Moraal in het Duitse leger steeg in reactie op het geplande offensief. Veel van de soldaten geloofden, samen met hun commandanten, dat de enige manier om naar huis te gaan was door vooruit te gaan.
Michael begon in de vroege ochtenduren van 21 maart 1918. De aanval kwam als een relatieve verrassing voor de geallieerden, omdat de Duitsers zich enkele dagen voordat het bombardement begon rustig in positie was gekomen. Vanaf het begin was het intenser dan alles wat nog te zien was aan het Westfront. Ludendorff had met experts in artillerie gewerkt aan een innovatieve, dodelijke grondaanval, met een snel, intens artilleriebombardement gevolgd door het gebruik van verschillende gassen, eerst traangas, daarna dodelijke fosgeen en chloorgassen. Hij coördineerde ook met de Duitse luchtdienst of Luftstreitkräfte, om de kracht van het offensief te maximaliseren.
Winston Churchill, aan het front toen de Britse minister van munitie, schreef over zijn ervaring op 21 maart: Er was een gerommel van artillerievuur, meestal op afstand, en de dreunende explosies van vliegtuigaanvallen. En toen, precies zoals een pianist met zijn handen over een klavier van hoge tot lage tonen strijkt, rees in minder dan een minuut de meest geweldige kanon die ik ooit zal horen. Het vloog om ons heen in een brede bocht van rode vlammen
Tegen het einde van de eerste dag waren Duitse troepen meer dan vier mijl vooruit gegaan en hadden bijna 30.000 Britse slachtoffers gemaakt. Terwijl paniek de Britse commandolijnen de komende dagen op en neer veegde, kregen de Duitsers nog meer territorium. Tegen de tijd dat de geallieerden hun verdediging aan het einde van de maand verhardden, was het leger van Ludendorff de rivier de Somme overgestoken en door vijandelijke linies gebroken nabij het kruispunt tussen de Britse en Franse loopgraven. Tegen de tijd dat Ludendorff begin april de eerste fase van het offensief afsloeg, waren Duitse kanonnen op Parijs getraind en was hun laatste, wanhopige poging om de Eerste Wereldoorlog te winnen in volle gang.
