In Tokio, Japan, beginnen de Internationale Militaire Tribunalen voor het Verre Oosten de zaak te horen tegen 28 Japanse militaire en overheidsfunctionarissen die beschuldigd zijn van oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Op 4 november 1948 eindigde het proces met 25 van de 28 Japanse verdachten die schuldig werden bevonden. Van de drie andere beklaagden waren er twee tijdens het langdurige proces gestorven en één was krankzinnig verklaard. Op 12 november vaardigde het tribunaal voor oorlogsmisdaden de doodstraf uit op zeven van de mannen, waaronder generaal Hideki Tojo, die tijdens de oorlog als Japanse premier diende, en andere opdrachtgevers, zoals Iwane Matsui, die de verkrachting van Nanking organiseerde, en Heitaro Kimura , die geallieerde krijgsgevangenen brutaliseerde. Zestien anderen werden veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf en twee werden veroordeeld tot mindere gevangenisstraffen. Op 23 december 1948 werden Tojo en de zes anderen geëxecuteerd in Tokio.
In tegenstelling tot het proces van Neurenberg tegen nazi-oorlogsmisdadigers, waar er vier hoofdaanklagers waren, om Groot-Brittannië, Frankrijk, de Verenigde Staten en de USSR te vertegenwoordigen, was in het proces in Tokio slechts één hoofdaanklager'Amerikaanse Joseph B. Keenan, een voormalige assistent van de Amerikaanse procureur-generaal. Andere landen, met name China, droegen echter bij aan de procedure en de Australische rechter William Flood Webb was voorzitter. Naast het centrale proces in Tokio hebben verschillende tribunalen buiten Japan ongeveer 5.000 Japanners schuldig bevonden aan oorlogsmisdaden, van wie er meer dan 900 werden geëxecuteerd. Sommige waarnemers dachten dat keizer Hirohito had moeten worden berecht voor zijn stilzwijgende goedkeuring van het Japanse beleid tijdens de oorlog, maar hij werd beschermd door Amerikaanse autoriteiten die hem zagen als een symbool van Japanse eenheid en conservatisme, beide gunstige eigenschappen in de naoorlogse Amerikaanse visie.
