Na drie jaar graven in de grindgroeve Piltdown in Sussex, Engeland, kondigt amateur-archeoloog Charles Dawson de ontdekking aan van twee schedels die lijken te behoren tot een primitieve mensachtigen en voorouder van de mens, samen met een hondentand, een gereedschap gesneden uit een olifant slagtand en fossiele tanden van een aantal prehistorische dieren.
Ondanks gedempte kritiek van een minderheid van paleontologen, begroette de meerderheid van de wetenschappelijke gemeenschap de zogenaamde Piltdown Man als de ontbrekende evolutionaire link tussen aap en mens. De overblijfselen werden geschat op een miljoen jaar oud. Voor het volgende decennium, wetenschappers aangekondigd de bevinding van Eoanthropus dawsoni, of "Dawson’s Dawn-man" in het Latijn, als bevestiging van Darwins nog steeds controversiële theorie van menselijke evolutie.
In de jaren 1920 en '30 bleken de grind van Piltdown echter veel minder oud dan gedacht, en andere vondsten van menselijke voorouders over de hele wereld leken de authenticiteit van de Piltdown-man in twijfel te trekken. In 1953 werd de Piltdown Man op een internationaal congres van paleontologen voor het eerst openlijk een fraude genoemd. Een intensieve studie van de overblijfselen toonde aan dat ze bestonden uit een moderne menselijke schedel van niet meer dan 600 jaar oud; de kaak en tanden van een orang-oetan; en de tand van een chimpansee. Microscopische tests gaven aan dat de tanden waren behandeld met een vijlachtig hulpmiddel om ze menselijker te laten lijken. Wetenschappers ontdekten ook dat de botten waren behandeld met chemicaliën om ze ouder te laten lijken. Andere fossielen die in de Piltdown-steengroeve zijn gevonden, bleken authentiek, maar van soorten die niet in Groot-Brittannië zijn gevonden.
De persoon die de hoax orkestreerde, kwam nooit naar voren, maar in 1996 bleek een koffer in opslag in het British Museum fossielen te bevatten die op exact dezelfde manier werden behandeld als de Piltdown-resten. De kofferbak droeg de initialen M.A.C.H., wat leek te suggereren dat Martin A.C. Hinton, een vrijwilliger bij het British Museum in 1912 en later een conservator van de zoölogie aan het instituut, waarschijnlijk de dader was. Sommigen theoretiseerden dat hij probeerde Arthur Smith Woodward, conservator van de paleontologieafdeling van het British Museum, in verlegenheid te brengen, omdat Woodward het verzoek van Hinton voor een wekelijkse loonsverhoging had afgewezen.
