Een jaar na akkoord te zijn gegaan met vrije verkiezingen verliest de linkse regering van Nicaragua bij de peilingen. De verkiezingen maakten een einde aan meer dan een decennium van Amerikaanse inspanningen om de Sandinista-regering af te zetten.

De Sandinisten kwamen aan de macht toen ze de oude dictator Anastacio Somoza in 1979 omver wierpen. Amerikaanse functionarissen verzetten zich vanaf het begin tegen het nieuwe regime en beweerden dat het marxistisch was in zijn oriëntatie. Tegenover deze oppositie wenden de Sandinisten zich tot het communistische blok voor economische en militaire hulp. In 1981 gaf president Ronald Reagan zijn goedkeuring aan geheime Amerikaanse steun voor de zogenaamde Contras’anti-Sandinista-rebellen, voornamelijk in Honduras en Costa Rica. Deze steun bleef voor het grootste deel van de Reagan-regering bestaan, totdat afkeuring door het Amerikaanse publiek en rapporten van Contra-misbruiken het Congres ertoe brachten de financiering af te snijden.

In 1989 ontmoette de Nicaraguaanse president Daniel Ortega de presidenten van El Salvador, Costa Rica, Honduras en Guatemala om een ​​vredesplan voor zijn land uit te werken. In ruil voor beloften van de andere landen om Contra-bases binnen hun grenzen te sluiten, stemde Ortega ermee in om binnen een jaar verkiezingen vrij te laten. Deze werden gehouden op 26 februari 1990. Ortega en de Sandinistas leden een verbluffende nederlaag toen Violeta Barrios de Chamarro, weduwe van een krantenredacteur vermoord tijdens de Somoza-jaren, 55 procent van de presidentiële stem peilde. De oppositie veroverde ook de Nationale Vergadering.

De verkiezing van Chamarro was een afwijzing van meer dan 10 jaar Sandinistische heerschappij die werd gekenmerkt door een destructieve oorlog met de Contra's en een falend economisch systeem. De Verenigde Staten zagen de overwinning van Chamarro als een bevestiging van haar oude steun aan de Contra's, en veel analisten vergeleken de verkiezingsnederlaag van de Sandinisten met de afbrokkeling van communistische regimes in Oost-Europa in dezelfde periode. Critici van het Amerikaanse beleid ten aanzien van Nicaragua antwoordden dat onderhandelingen tussen de Midden-Amerikaanse presidenten vrije verkiezingen hadden gebracht in Nicaragua, wat bijna 10 jaar Amerikaanse steun voor een gewapend conflict niet had kunnen bereiken.

Na de verkiezingen kondigde de regering van president George Bush onmiddellijk een einde aan het Amerikaanse embargo tegen Nicaragua aan en beloofde het nieuwe economische hulp. Hoewel geruchten vlogen dat het door Sandinista gecontroleerde leger en veiligheidstroepen Chamarro niet zouden accepteren, werd ze zonder incidenten ingehuldigd. De Sandinisten bleven echter een rol spelen in de Nicaraguaanse politiek en voeren nog steeds actief campagne voor en winnen soms een politiek ambt.