Inhoud

• Voor de Holocaust: Historisch antisemitisme & Hitler's machtsgroei
• Nazi-revolutie in Duitsland, 1933-1939
• Begin van de oorlog, 1939-1940
• Holocaust Death Camps, 1941-1945
• De nazi-regel loopt ten einde, terwijl de holocaust levens blijft claimen, 1945
• Nasleep & blijvende impact van de Holocaust
• FOTOGALERIJEN
• Herinnering aan de Holocaust

Het woord 'Holocaust', van de Griekse woorden 'holos' (geheel) en 'kaustos' (verbrand), werd historisch gebruikt om een ​​offeroffer te beschrijven dat op een altaar werd gebrand. Sinds 1945 heeft het woord een nieuwe en vreselijke betekenis gekregen: de massamoord op ongeveer 6 miljoen Europese joden (en miljoenen anderen, waaronder zigeuners en homoseksuelen) door het Duitse nazi-regime tijdens de Tweede Wereldoorlog. Voor de antisemitische nazi-leider Adolf Hitler waren joden een inferieur ras, een buitenaardse bedreiging voor de Duitse raciale zuiverheid en gemeenschap. Na jaren van nazi-heerschappij in Duitsland, waarin Joden consequent werden vervolgd, kwam Hitler's 'definitieve oplossing' nu bekend als de Holocaust die tot bloei kwam onder de dekking van de wereldoorlog, met massamoordcentra gebouwd in de concentratiekampen van bezet Polen.

Voor de Holocaust: Historisch antisemitisme & Hitler's machtsgroei

Antisemitisme in Europa begon niet met Adolf Hitler. Hoewel het gebruik van de term zelf pas in de jaren 1870 dateert, is er bewijs van vijandigheid jegens joden lang vóór de Holocaust zelfs tot de oude wereld, toen de Romeinse autoriteiten de joodse tempel in Jeruzalem verwoestten en joden dwongen Palestina te verlaten. De Verlichting, tijdens de 17e en 18e eeuw, benadrukte religieuze tolerantie, en in de 19e eeuw hebben Napoleon en andere Europese heersers wetgeving aangenomen die een einde maakte aan langdurige beperkingen voor Joden. Het antisemitische gevoel bleef echter in veel gevallen racistisch van aard in plaats van religieus.

Wist je dat? Zelfs in de vroege 21e eeuw blijft de erfenis van de Holocaust bestaan. Zwitserse regering en bankinstellingen hebben de afgelopen jaren hun medeplichtigheid met de nazi's erkend en fondsen opgericht om overlevenden van de Holocaust en andere slachtoffers van mensenrechtenschendingen, genocide of andere catastrofes te helpen.

De wortels van het bijzonder virulente anti-semitisme van Hitler zijn onduidelijk. Geboren in Oostenrijk in 1889, diende hij in het Duitse leger tijdens de Eerste Wereldoorlog. Zoals vele antisemieten in Duitsland, gaf hij de Joden de schuld van de nederlaag van het land in 1918. Kort na de oorlog sloot Hitler zich aan bij de Nationale Duitse Arbeiderspartij , die de Nationaal Socialistische Duitse Arbeiderspartij (NSDAP) werd, bekend bij Engelstaligen als de Nazi's. Terwijl gevangengezet wegens verraad voor zijn rol in de Beer Hall Putsch van 1923, schreef Hitler het memoires en propagandakanaal "Mein Kampf" (My Struggle), waarin hij een algemene Europese oorlog voorspelde die zou resulteren in "de uitroeiing van het Joodse ras in Duitsland."

Hitler was geobsedeerd door het idee van de superioriteit van het 'zuivere' Duitse ras, dat hij 'Arisch' noemde, en door de behoefte aan 'Lebensraum' of leefruimte, om dat ras uit te breiden. In het decennium nadat hij uit de gevangenis was vrijgelaten, profiteerde Hitler van de zwakte van zijn rivalen om de status van zijn partij te verbeteren en van duisternis naar macht te stijgen. Op 30 januari 1933 werd hij benoemd tot kanselier van Duitsland. Na de dood van president Paul von Hindenburg in 1934, zalfde Hitler zichzelf als 'Führer' en werd hij de hoogste heerser van Duitsland.

Nazi-revolutie in Duitsland, 1933-1939

De dubbele doelen van raszuiverheid en ruimtelijke expansie vormden de kern van Hitlers wereldbeeld en vanaf 1933 zouden ze samen de drijvende kracht vormen achter zijn buitenlands en binnenlands beleid. Aanvankelijk hadden de nazi's hun hardste vervolging voorbehouden aan politieke tegenstanders zoals communisten of sociaal-democraten. Het eerste officiële concentratiekamp werd geopend in Dachau (nabij München) in maart 1933, en veel van de eerste gevangenen die daarheen werden gestuurd waren communisten.

Net als het netwerk van concentratiekampen dat daarop volgde en het moordgebied van de Holocaust werd, stond Dachau onder controle van Heinrich Himmler, hoofd van de elite-nazi-wacht, de Schutzstaffel (SS) en later chef van de Duitse politie. In juli 1933 hielden Duitse concentratiekampen (Konzentrationslager in het Duits of KZ) ongeveer 27.000 mensen in "beschermende hechtenis". Enorme nazi-bijeenkomsten en symbolische handelingen zoals het openbaar verbranden van boeken door joden, communisten, liberalen en buitenlanders hielpen de gewenst van partijsterkte.

In 1933 telden Joden in Duitsland ongeveer 525.000, of slechts 1 procent van de totale Duitse bevolking. Gedurende de volgende zes jaar ondernamen de nazi's een 'arisering' van Duitsland, waarbij niet-Ariërs werden ontslagen uit het ambtenarenapparaat, bedrijven in Joodse handen werden geliquideerd en Joodse advocaten en artsen van hun cliënten werden ontdaan. Volgens de Neurenbergswetten van 1935 werd iedereen met drie of vier joodse grootouders als een jood beschouwd, terwijl degenen met twee joodse grootouders Mischlinge (halve rassen) werden genoemd.

Onder de wetten van Neurenberg werden joden routinematige doelen voor stigmatisering en vervolging. Dit culmineerde in Kristallnacht, of de "nacht van gebroken glas" in november 1938, toen Duitse synagogen werden verbrand en ramen in Joodse winkels werden ingegooid; ongeveer 100 Joden werden gedood en duizenden meer gearresteerd. Van 1933 tot 1939 deden honderdduizenden joden die Duitsland konden verlaten, terwijl degenen die bleven in een constante staat van onzekerheid en angst leefden.

Begin van de oorlog, 1939-1940

In september 1939 bezette het Duitse leger de westelijke helft van Polen. De Duitse politie dwong al snel tienduizenden Poolse Joden uit hun huizen en in getto's, en gaf hun in beslag genomen eigendommen aan etnische Duitsers (niet-Joden buiten Duitsland die zich als Duits identificeerden), Duitsers uit het Reich of Poolse heidenen. Omringd door hoge muren en prikkeldraad, functioneerden de Joodse getto's in Polen als gevangen stadstaten, bestuurd door Joodse Raden. Naast de wijdverbreide werkloosheid, armoede en honger, zorgden overbevolking voor de getto's als voedingsbodem voor ziekten zoals tyfus.

Ondertussen selecteerden nazi-functionarissen, beginnend in de herfst van 1939, ongeveer 70.000 Duitsers die waren geïnstitutionaliseerd voor psychische aandoeningen of handicaps om dood te worden vergast in het zogenaamde Euthanasie-programma. Nadat prominente Duitse religieuze leiders protesteerden, maakte Hitler in augustus 1941 een einde aan het programma, hoewel de moorden op gehandicapten in het geheim bleven en in 1945 ongeveer 275.000 mensen die als gehandicapten uit heel Europa werden beschouwd, waren gedood. Achteraf gezien lijkt het duidelijk dat het Euthanasie-programma als een pilot voor de Holocaust heeft gefunctioneerd.

Sinds juni 1941 waren er experimenten met massamoordmethoden aan de gang in het concentratiekamp van Auschwitz, in de buurt van Krakau. In augustus hebben 500 ambtenaren 500 Sovjet krijgsgevangenen vergast met het pesticide Zyklon-B.De SS plaatste al snel een enorme bestelling voor het gas bij een Duits ongediertebestrijdingsbedrijf, een onheilspellende indicator van de komende volksoorlog.

Holocaust Death Camps, 1941-1945

Vanaf eind 1941 begonnen de Duitsers massatransporten van de getto's in Polen naar de concentratiekampen, te beginnen met die mensen die het minst nuttig werden geacht: de zieken, oud en zwak en de zeer jonge. De eerste massale vergassingen begonnen in het kamp van Belzec, nabij Lublin, op 17 maart 1942. Er werden nog vijf massadodencentra gebouwd in kampen in bezet Polen, waaronder Chelmno, Sobibor, Treblinka, Majdanek en de grootste van allemaal, Auschwitz-Birkenau . Van 1942 tot 1945 werden Joden uit heel Europa naar de kampen gedeporteerd, inclusief door Duitsland gecontroleerd grondgebied en de landen die met Duitsland waren verbonden. De zwaarste deportaties vonden plaats in de zomer en herfst van 1942, toen meer dan 300.000 mensen alleen uit het getto van Warschau werden gedeporteerd.

Hoewel de nazi's de werking van kampen geheim probeerden te houden, maakte de omvang van de moorden dit vrijwel onmogelijk. Ooggetuigen brachten berichten over nazi-wreedheden in Polen naar de geallieerde regeringen, die na de oorlog fel werden bekritiseerd omdat ze niet hadden gereageerd of nieuws over de massaslachting hadden gepubliceerd. Dit gebrek aan actie was waarschijnlijk vooral te wijten aan de geallieerde focus op het winnen van de oorlog, maar was ook een gevolg van het algemene onbegrip waarmee het nieuws over de Holocaust werd ontmoet en de ontkenning en het ongeloof dat dergelijke wreedheden zouden kunnen plaatsvinden op zo'n schaal.

Alleen al in Auschwitz werden meer dan 2 miljoen mensen vermoord in een proces dat leek op een grootschalige industriële operatie. Een grote populatie Joodse en niet-Joodse gevangenen werkte daar in het werkkamp; hoewel alleen Joden werden vergast, stierven duizenden anderen van honger of ziekte. In de zomer van 1944, terwijl de gebeurtenissen van D-Day (6 juni 1944) en een Sovjetoffensief in dezelfde maand het begin van het einde betekenden voor Duitsland in de oorlog, werd een groot deel van de Joodse bevolking van Hongarije naar Auschwitz gedeporteerd en elke dag werden maar liefst 12.000 Joden gedood.

De nazi-regel loopt ten einde, terwijl de holocaust levens blijft claimen, 1945

Tegen het voorjaar van 1945 loste het Duitse leiderschap op temidden van interne dissidentie, waarbij Goering en Himmler beiden probeerden afstand te nemen van Hitler en de macht te grijpen. In zijn testament en politieke testament, op 29 april in een Duitse bunker gedicteerd, gaf Hitler de oorlog de schuld aan 'het internationale jodendom en zijn helpers' en spoorde hij de Duitse leiders en mensen aan om 'de strikte naleving van de rassenwetten en met genadeloze weerstand te volgen' tegen de universele vergiftigers van alle volkeren '' de Joden. De volgende dag pleegde hij zelfmoord. De formele overgave van Duitsland in de Tweede Wereldoorlog kwam amper een week later, op 8 mei 1945.

Duitse troepen waren begonnen met het evacueren van veel van de vernietigingskampen in de herfst van 1944, waarbij gevangenen werden bewaakt om verder te marcheren van de frontlinie van de oprukkende vijand. Deze zogenaamde "dodenmarsen" gingen door tot aan de Duitse overgave, met de dood tot gevolg van ongeveer 250.000 tot 375.000 mensen. In zijn klassieke boek 'Survival in Auschwitz' beschreef de Italiaanse joodse auteur Primo Levi zijn eigen gemoedstoestand, evenals die van zijn medegevangenen in Auschwitz op de dag voordat de Sovjettroepen in januari 1945 in het kamp arriveerden: 'We lagen in een wereld van dood en fantomen. Het laatste spoor van beschaving was om en in ons verdwenen. Het werk van beestachtige degradatie, begonnen door de zegevierende Duitsers, was door de Duitsers in nederlaag ten einde gebracht. "

Nasleep & blijvende impact van de Holocaust

De wonden van de Holocaust, in het Hebreeuws bekend als Shoah, of catastrofe, waren langzaam te genezen. Overlevenden van de kampen vonden het bijna onmogelijk om naar huis terug te keren, omdat ze in veel gevallen hun families hadden verloren en door hun niet-joodse buren waren aangeklaagd. Het gevolg was dat eind jaren veertig een ongekend aantal vluchtelingen, krijgsgevangenen en andere ontheemden door Europa trok.

In een poging om de schurken van de Holocaust te straffen, hielden de geallieerden de processen van Neurenberg van 1945-46, die nazi-wreedheden aan gruwelijk licht brachten. Toenemende druk op de geallieerde machten om een ​​thuisland te creëren voor Joodse overlevenden van de Holocaust zou leiden tot een mandaat voor de oprichting van Israël in 1948.

Gedurende de decennia die daarop volgden, worstelden gewone Duitsers met de bittere erfenis van de Holocaust, terwijl overlevenden en de families van slachtoffers teruggave van rijkdom en bezittingen zochten die in de nazi-jaren waren geconfisqueerd. Vanaf 1953 heeft de Duitse regering betalingen gedaan aan individuele joden en aan het joodse volk als een manier om de verantwoordelijkheid van het Duitse volk te erkennen voor de misdaden die in hun naam zijn begaan.

FOTOGALERIJEN

Herinnering aan de Holocaust