Inhoud

• Verdeling van krachten
• Wetgevende tak
• Uitvoerende tak
• Gerechtelijke afdeling
• Impliciete machten van de drie takken van de regering
• Cheques en saldi
• bronnen

De drie afdelingen van de Amerikaanse overheid zijn de wetgevende, uitvoerende en gerechtelijke afdelingen. Volgens de doctrine van scheiding van machten verdeelde de Amerikaanse grondwet de macht van de federale overheid over deze drie takken, en bouwde een systeem van checks and balances om ervoor te zorgen dat geen enkele tak te machtig kon worden.

Verdeling van krachten

De verlichtingsfilosoof Montesquieu bedacht de uitdrukking 'trias politica' of scheiding van machten in zijn invloedrijke 18e-eeuwse werk 'Geest van de wetten'. Zijn concept van een regering verdeeld in wetgevende, uitvoerende en gerechtelijke afdelingen geïnspireerd onafhankelijk van elkaar geïnspireerd de opstellers van de Amerikaanse grondwet, die er fel op tegen waren om te veel macht in één regeringsinstantie te concentreren.

In de Federalist Papers schreef James Madison over de noodzaak van een scheiding van machten aan de democratische regering van de nieuwe natie: “De accumulatie van alle machten, wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht, in dezelfde handen, of het nu één, enkele of vele zijn , en of erfelijk, zelfbenoemd of gekozen, terecht de definitie van tirannie kan worden genoemd. '

Wetgevende tak

Volgens artikel I van de Grondwet heeft de wetgevende macht (het Amerikaanse Congres) de primaire macht om de wetten van het land te maken. Deze wetgevende macht is verder verdeeld in de twee kamers, of huizen, van het Congres: het Huis van Afgevaardigden en de Senaat.

Leden van het Congres worden gekozen door de bevolking van de Verenigde Staten. Terwijl elke staat hetzelfde aantal senatoren (twee) krijgt om het te vertegenwoordigen, is het aantal vertegenwoordigers voor elke staat gebaseerd op de bevolking van de staat.

Hoewel er dus 100 senatoren zijn, zijn er 435 gekozen leden van het Huis, plus nog eens zes niet-stemgerechtigde afgevaardigden die het District of Columbia, evenals Puerto Rico en andere Amerikaanse gebieden vertegenwoordigen.

Om wetgeving vast te stellen, moeten beide huizen dezelfde meerderheid van stemmen aannemen. Zodra dat gebeurt, gaat het wetsvoorstel naar de president, die het in de wet kan ondertekenen of het kan weigeren met behulp van de vetorecht die in de grondwet is toegewezen.

In het geval van een regulier veto kan het Congres het veto vervangen door een tweederde stem van beide huizen. Zowel de vetorecht als het vermogen van het Congres om een ​​veto te negeren, zijn voorbeelden van het systeem van checks and balances bedoeld in de grondwet om te voorkomen dat een tak teveel macht krijgt.

Uitvoerende tak

Artikel II van de Grondwet bepaalt dat de uitvoerende macht, met de president als hoofd, de bevoegdheid heeft om de wetten van de natie te handhaven of uit te voeren.

Naast de president, die de opperbevelhebber van de strijdkrachten en het staatshoofd is, omvat de uitvoerende macht de vice-president en het kabinet; het ministerie van Buitenlandse Zaken, het ministerie van Defensie en 13 andere uitvoerende afdelingen; en verschillende andere federale agentschappen, commissies en commissies.

In tegenstelling tot leden van het Congres, worden de president en vice-president niet rechtstreeks om de vier jaar door het volk gekozen, maar via het kiescollege. Mensen stemmen om een ​​lei kiezers te selecteren, en elke kiezer belooft zijn of haar stem uit te brengen voor de kandidaat die de meeste stemmen krijgt van de mensen die ze vertegenwoordigen.

Naast het ondertekenen (of veto maken) van wetgeving, kan de president de wetten van het land beïnvloeden door verschillende uitvoerende acties, waaronder uitvoerende bevelen, presidentiële memoranda en proclamaties. De uitvoerende macht is ook verantwoordelijk voor het uitvoeren van het buitenlands beleid van de natie en het voeren van diplomatie met andere landen, hoewel de senaat eventuele verdragen met buitenlandse naties moet ratificeren.

Gerechtelijke afdeling

Artikel III verordende dat de rechterlijke macht van de natie, om de wetten toe te passen en te interpreteren, berust bij "één hooggerechtshof, en in dergelijke inferieure rechtbanken als het Congres van tijd tot tijd kan instellen en vestigen."

De grondwet specificeerde niet de bevoegdheden van het Hooggerechtshof of legde uit hoe de rechterlijke macht zou moeten worden georganiseerd, en een tijdlang nam de rechterlijke macht een achterbank in bij de andere takken van de overheid.

Maar dat veranderde allemaal met Marbury v. Madison, een mijlpaalzaak uit 1803 die de bevoegdheid van het Supreme Court voor rechterlijke toetsing heeft vastgesteld, waarmee het de grondwettigheid van uitvoerende en wetgevende handelingen bepaalt. Rechterlijke toetsing is een ander belangrijk voorbeeld van het controlesysteem in actie.

Leden van de federale rechterlijke macht, waaronder het Hooggerechtshof, 13 Amerikaanse gerechtshoven en 94 federale gerechtelijke districtsrechtbanken, worden benoemd door de president en bevestigd door de Senaat. Federale rechters blijven zitten tot ze aftreden, sterven of worden afgezet door afzetting door het Congres.

Impliciete machten van de drie takken van de regering

Naast de specifieke bevoegdheden van elke tak die in de Grondwet worden opgesomd, heeft elke tak bepaalde impliciete bevoegdheden opgeëist, waarvan vele soms kunnen overlappen. Presidenten hebben bijvoorbeeld het exclusieve recht op buitenlands beleid geëist, zonder overleg met het Congres.

Op zijn beurt heeft het Congres wetgeving aangenomen die specifiek definieert hoe de wet moet worden beheerd door de uitvoerende macht, terwijl de federale rechtbanken wetten hebben geïnterpreteerd op manieren die het Congres niet van plan was, door beschuldigingen aan te nemen van "wetgevend vanuit de bank".

De bevoegdheden die door de Grondwet aan het Congres werden verleend, namen sterk toe nadat het Hooggerechtshof in de zaak 1819 oordeelde McCulloch v. Maryland dat de grondwet er niet in slaagt alle aan het congres verleende macht te spellen.

Sindsdien heeft de wetgevende tak vaak aanvullende impliciete bevoegdheden overgenomen onder de "noodzakelijke en juiste clausule" of "elastische clausule" in artikel I, afdeling 8 van de Grondwet.

Cheques en saldi

“Bij het opstellen van een regering die door mannen over mannen moet worden bestuurd, is de grote moeilijkheid dit: Je moet eerst de overheid in staat stellen de geregeerde te controleren; en in de volgende plaats, verplichten het om zichzelf te beheersen, 'schreef James Madison in de Federalist Papers. Om ervoor te zorgen dat alle drie de takken van de overheid in evenwicht blijven, heeft elke tak bevoegdheden die door de andere twee takken kunnen worden gecontroleerd. Hier zijn manieren waarop de uitvoerende, rechterlijke en wetgevende afdelingen elkaar in lijn houden:

· De president (hoofd van de uitvoerende macht) fungeert als opperbevelhebber van de strijdkrachten, maar het Congres (wetgevende macht) gebruikt middelen voor het leger en stemt om de oorlog te verklaren. Bovendien moet de senaat eventuele vredesverdragen ratificeren.

· Het congres heeft de macht van de portemonnee, omdat het het geld controleert dat wordt gebruikt om eventuele uitvoerende acties te financieren.

· De president benoemt federale ambtenaren, maar de senaat bevestigt die benoemingen.

· Binnen de wetgevende tak dient elk huis van het Congres als controle op mogelijk machtsmisbruik door de ander. Zowel het Huis van Afgevaardigden als de Senaat moeten een wetsvoorstel in dezelfde vorm aannemen om het wet te laten worden.

· Zodra het Congres een wetsvoorstel heeft aangenomen, heeft de president de macht om een ​​veto te stellen tegen dat wetsvoorstel. Op zijn beurt kan het Congres een regulier veto opheffen met een tweederde stem van beide huizen.

· Het Hooggerechtshof en andere federale rechtbanken (gerechtelijke afdelingen) kunnen wetten of presidentiële acties ongrondwettelijk verklaren, in een proces dat bekend staat als rechterlijke toetsing.

· Op zijn beurt controleert de president de rechterlijke macht door middel van benoemingsbevoegdheid, die kan worden gebruikt om de richting van de federale rechtbanken te veranderen

· Door amendementen op de grondwet aan te nemen, kan het Congres de beslissingen van het Hooggerechtshof effectief controleren.

· Het congres kan zowel leden van de uitvoerende als de rechterlijke macht beschuldigen.

bronnen

Separation of Powers, The Oxford Guide to the United States Government.
Branches of Government, USA.gov.
Scheiding van machten: een overzicht, nationale wetgevingsconferentie.