Jazz wordt 'klassieke muziek van Amerika' genoemd, een label dat meer doet dan alleen de Amerikaanse oorsprong herkennen. Het label beweert ook dat jazz het waard is om esthetisch te worden overwogen naast muziek die gewoonlijk als "klassiek" wordt beschouwd. In de huidige tijd, wanneer programma's van Duke Ellington en J.S. Bach trekt vaak dezelfde grote menigte, dat argument lijkt nauwelijks controversieel. In de jaren dertig was het idee echter bijna lachwekkend, wat het concert van Benny Goodman op 16 januari 1938 in de beroemde Carnegie Hall in New York City zo revolutionair maakte. Goodman en zijn ondersteunende cast claimden die nacht een nieuwe plek voor jazz in de Amerikaanse culturele scene, in wat wordt gezien als het belangrijkste jazzconcert in de geschiedenis.
Benny Goodman was op het hoogtepunt van zijn legendarische carrière toen zijn publicist voor het eerst voorstelde om Carnegie Hall te boeken. Hij was een ster op radio, op het podium en op film, en het label "King of Swing" was al permanent aan zijn naam bevestigd. Zo bizar was de suggestie dat een jazzband in de citadel van de Amerikaanse hoge cultuur zou kunnen spelen, maar dat Goodman eerst het idee zou hebben uitgelachen. Toen hij eenmaal het idee kreeg, gooide Goodman zich echter met karakteristieke passie in de taak. Naast nummers uit het reguliere repertoire van zijn eigen band, waaronder de legendarische Harry James op trompet, Lionel Hampton op vibraphone en Gene Krupa op drums, heeft Goodman een programma gepland met een gloednieuw stuk 'Twenty Years of Jazz' en een uitgebreide jamsessie met sterren van de orkesten van Duke Ellington en Count Basie. Het concert was weken van tevoren uitverkocht, waarbij de beste plaatsen $ 2,75 haalden.
Het zou nog een decennium duren voordat iemand die niet in het publiek was of die avond op de radio luisterde, het beroemde concert zou horen. Alle opnames van de show werden verondersteld verloren te zijn totdat de schoonzus van Goodman in 1950 een set acetaten tegenkwam. Tegen die tijd was de uitvoering al een legende geworden, met name de verbluffende, ongeplande piano-solo van Jess Stacy op 'Sing , Sing, Sing, 'het laatste nummer van de avond. Het album gemaakt van de teruggewonnen acetaten werd een van de eerste 33 1/3 LP's die meer dan een miljoen exemplaren verkocht. De uiteindelijke ontdekking van de masterstudio-opnames van aluminium leidde tot hoogwaardige heruitgaven van CD's in 1998, 2019 en 2019 van het legendarische Carnegie Hall Jazz Concert.
