Inhoud

• Prelude to the Boston Massacre
• Geweld barst los tussen kolonisten en soldaten
• Massacre in Boston voedde anti-Britse opvattingen
• John Adams voor de verdediging
• Nasleep van het bloedbad in Boston
• bronnen

De massamoord in Boston was een dodelijke rel die plaatsvond op 5 maart 1770, op King Street in Boston. Het begon als een straatgevecht tussen Amerikaanse kolonisten en een eenzame Britse soldaat, maar escaleerde snel tot een chaotische, bloedige slachting. Het conflict stimuleerde het anti-Britse sentiment en maakte de weg vrij voor de Amerikaanse revolutie.

Prelude to the Boston Massacre

De spanningen liepen hoog op in Boston in het begin van 1770. Meer dan 2.000 Britse soldaten bezetten de stad van 16.000 kolonisten en probeerden de Britse belastingwetten te handhaven, zoals de Stamp Act en Townshend Acts. Amerikaanse kolonisten kwamen in opstand tegen de belastingen die ze repressief vonden en verzamelden zich rond de roep: 'geen belasting zonder vertegenwoordiging'.

Schermutselingen tussen kolonisten en soldaten en tussen patriotkolonisten en kolonisten die loyaal zijn aan Groot-Brittannië (loyalisten) kwamen steeds vaker voor. Om te protesteren tegen belastingen, vernielden patriotten winkels die Britse goederen verkochten en geïntimideerde winkeliers en hun klanten.

Op 22 februari viel een menigte patriotten de winkel van een bekende loyalist aan. Douanebeambte Ebenezer Richardson woonde in de buurt van de winkel en probeerde de menigte met stenen te breken door zijn geweer door het raam van zijn huis af te vuren. Zijn geweervuur ​​sloeg en doodde een 11-jarige jongen genaamd Christopher Seider en woedde verder de patriotten.

Enkele dagen later brak er een gevecht uit tussen lokale arbeiders en Britse soldaten. Het eindigde zonder ernstig bloedvergieten, maar hielp de weg vrijmaken voor het bloedige incident dat nog zou komen.

Geweld barst los tussen kolonisten en soldaten

Op de ijskoude, besneeuwde avond van 5 maart 1770 was soldaat Hugh White de enige soldaat die het geld van de koning bewaakte, opgeslagen in het Custom House in King Street. Het duurde niet lang voordat boze kolonisten bij hem kwamen en hem beledigden en geweld bedreigden.

Op een gegeven moment vocht White terug en sloeg een kolonist met zijn bajonet. Als vergelding hebben de kolonisten hem bekogeld met sneeuwballen, ijs en stenen. Klokken begonnen door de stad te rinkelen, meestal een waarschuwing dat een massa mannelijke kolonisten de straten in brandde. Terwijl de aanval op Wit doorging, viel hij uiteindelijk en riep op tot versterkingen.

In reactie op het pleidooi van White en de vrees voor massale rellen en het verlies van het geld van de koning, arriveerde kapitein Thomas Preston op het toneel met verschillende soldaten en nam een ​​verdedigende positie in voor het Custom House.

Bang dat bloedvergieten onvermijdelijk was, smeekten sommige kolonisten naar verluidt de soldaten hun vuur te houden terwijl anderen hen uitdaagden om te schieten. Preston meldde later dat een kolonist hem vertelde dat de demonstranten van plan waren om "van zijn post weg te gaan en hem waarschijnlijk te vermoorden."

Het geweld escaleerde en de kolonisten sloegen de soldaten met knuppels en stokken. Verslagen verschillen precies van wat er daarna gebeurde, maar nadat iemand zogenaamd het woord 'vuur' had gezegd, vuurde een soldaat zijn pistool af, hoewel het onduidelijk is of de kwijting opzettelijk was.

Toen het eerste schot klonk, openden andere soldaten het vuur, waarbij vijf kolonisten werden gedood, waaronder Crispus Attucks, een plaatselijke havenarbeider met gemengd raciaal erfgoed en zes gewonden. Een van de andere slachtoffers van het bloedbad in Boston was Samuel Gray, een touwmaker met een gat ter grootte van een vuist in zijn hoofd. Matroos James Caldwell werd twee keer geraakt voordat hij stierf en Samuel Maverick en Patrick Carr raakten dodelijk gewond.

Massacre in Boston voedde anti-Britse opvattingen

Binnen enkele uren werden Preston en zijn soldaten gearresteerd en gevangen gezet en was de propagandamachine volledig van kracht aan beide kanten van het conflict.

Preston schreef zijn versie van de gebeurtenissen uit zijn gevangeniscel voor publicatie, terwijl leiders van Sons of Liberty zoals John Hancock en Samuel Adams kolonisten ertoe aanzetten de Britten te blijven bestrijden. Terwijl de spanningen toenamen, trokken Britse troepen zich terug van Boston naar Fort William.

Paul Revere moedigde anti-Britse attitudes aan door een nu beroemde gravure te etsen die Britse soldaten afbeeldt die Amerikaans kolonisten op een eeltige manier vermoorden. Het toonde de Britten als aanstichters, hoewel de kolonisten het gevecht waren begonnen.

Het beeldde de soldaten ook af als wrede mannen en de kolonisten als heren. Later werd vastgesteld dat Revere zijn gravure had gekopieerd van een gravure van de Boston-kunstenaar Henry Pelham.

John Adams voor de verdediging

Het duurde zeven maanden om Preston en de andere soldaten die betrokken waren bij het bloedbad in Boston aan te vechten en hen voor het gerecht te brengen. Ironisch genoeg was het de Amerikaanse kolonist, advocaat en toekomstige president van de Verenigde Staten, John Adams, die hen verdedigde.

Adams was geen fan van de Britten, maar wilde dat Preston en zijn mannen een eerlijk proces zouden krijgen. De doodstraf stond immers op het spel en de kolonisten wilden niet dat de Britten een excuus hadden om de score te evenaren. Zeker dat onpartijdige juryleden niet bestonden in Boston, overtuigde Adams de rechter om een ​​jury van niet-Bostonians te plaatsen.

Tijdens het proces van Preston betoogde Adams dat de verwarring die nacht groot was. Ooggetuigen leverden tegenstrijdig bewijs op of Preston zijn mannen had bevolen op de kolonisten te schieten.

Maar nadat getuige Richard Palmes had getuigd dat: "... Nadat het geweer afging, hoorde ik het woord 'vuur!' Ik weet niet wie het woord te vuren heeft gegeven, 'betoogde Adams dat er redelijke twijfel bestond; Preston werd niet schuldig bevonden.

De overgebleven soldaten claimden zelfverdediging en werden allemaal niet schuldig bevonden aan moord. Twee van hen ,ugh Montgomery en Matthew Kilroy, werden schuldig bevonden aan doodslag en werden op de duimen gebrandmerkt als eerste overtreders volgens de Engelse wet.

Tot eer van Adams en de jury, kregen de Britse soldaten een eerlijk proces ondanks het vitriol dat zij en hun land voelden.

Nasleep van het bloedbad in Boston

Het bloedbad in Boston had een grote invloed op de betrekkingen tussen Groot-Brittannië en de Amerikaanse kolonisten. Het woedde verder kolonisten die de Britse heerschappij en oneerlijke belastingen al beu waren en wekte hen op om voor onafhankelijkheid te vechten.

Maar misschien zei Preston het het beste toen hij over het conflict schreef en zei: 'Geen van hen was een held. De slachtoffers waren herrieschoppers die meer kregen dan ze verdienden. De soldaten waren professionals ... die niet in paniek hadden moeten raken. Het had niet moeten gebeuren. "

Gedurende de volgende vijf jaar zetten de kolonisten hun rebellie voort en organiseerden ze de Boston Tea Party, vormden het Eerste Continentale Congres en verdedigden hun militiearsenaal in Concord tegen de roodjassen, waarmee ze effectief de Amerikaanse revolutie lanceerden. Tegenwoordig heeft de stad Boston een Boston Massacre-markeringspunt op het kruispunt van Congress Street en State Street, een paar meter van waar de eerste schoten werden afgevuurd.

bronnen

Na het bloedbad in Boston. John Adams Historical Society.

Boston Massacre Trial. National Park Service: Nationaal Historisch Park van Massachusetts.

Paul Revere's Engraving of the Boston Massacre, 1770. Het Gilder Lehrman Institute of American History.

Het bloedbad van Boston. Bostonian Society Old State House.

De Boston "Massacre." H.S.I. Historisch scèneonderzoek.