Het Congress of Racial Equality (CORE), opgericht in 1942, werd een van de toonaangevende activistische organisaties in de beginjaren van de Amerikaanse burgerrechtenbeweging. Begin jaren zestig lanceerde CORE, in samenwerking met andere burgerrechtenorganisaties, een reeks initiatieven: de Freedom Rides, gericht op het desegregeren van openbare voorzieningen, het Freedom Summer-kiezersregistratieproject en het historische maart 1963 in Washington. CORE omarmde aanvankelijk een pacifistische, niet-gewelddadige aanpak om raciale segregatie te bestrijden, maar tegen het einde van de jaren zestig had het leiderschap van de groep zijn focus verlegd naar de politieke ideologie van zwart nationalisme en separatisme.
Het Congress of Racial Equality (CORE) werd in 1942 op de campus van de Universiteit van Chicago gesticht als uitvloeisel van de pacifistische Fellowship of Reconciliation.
Gedurende de volgende twee decennia introduceerde CORE een kleine groep burgerrechtenactivisten op het idee om verandering te bewerkstelligen door geweldloosheid, maar in deze jaren bevonden de hoofdstukken zich allemaal in het noorden en was het lidmaatschap overwegend blank en middenklasse.
In 1955 ging CORE naar het Zuiden en gaf demonstraties voor geweldloosheid aan demonstranten tijdens de busboycot in Montgomery, Alabama. Kort daarna nam CORE een kleine staf in dienst om in het Zuiden te werken.
Wist je dat? In juni 1964 werden drie CORE-activisten, Andrew Goodman, James Chaney en Michael Schwerner, vermoord door leden van de Ku Klux Klan terwijl ze werkten als vrijwilligers voor het registratieproject voor kiezers van de vrijheid van CORE in Mississippi.
De groep trok voor het eerst nationale aandacht in 1960 met zijn actieve ondersteuning van de sit-in beweging bij lunchbalies die weigerden zwarten te dienen. Symbolisch voor de nieuwe richting van de organisatie was de benoeming in februari 1961 van James Farmer, als eerste zwarte nationale directeur van CORE.
Een paar maanden later organiseerde CORE de eerste Freedom Ride om interstate transportfaciliteiten te desegregeren. Hoewel de renners zo brutaal werden aangevallen in Alabama dat ze niet konden doorgaan, voerden meer dan duizend deelnemers, zwart en wit, Freedom Rides door tijdens de zomer.
Vanaf eind 1961 werd kiezersregistratie de nieuwe prioriteit voor burgerrechten, en CORE richtte zich op Florida, Louisiana en South Carolina.
Op dit moment begonnen veel burgerrechtenwerkers te voelen dat zwarte politieke macht, niet integratie, de beste hoop bood om raciale gelijkheid te bereiken. Hoewel CORE zijn toewijding aan raciaal begrip niet heeft opgegeven, was het bijvoorbeeld een cosponsor van maart in Washington in augustus 1963 en legde het steeds meer nadruk op zwarte autonomie.
Pessimisme over integratie werd versterkt door de golf van mishandelingen en moorden die de kiezersregistratieprojecten ontmoette en door het uitgebreide werk van CORE in het noorden, die nieuw licht werpen op de diepgang en onverzettelijkheid van rassendiscriminatie in de Verenigde Staten.
In het begin van 1966 werd Farmer, een pacifistisch en al lang pleitbezorger van raciale integratie, als nationaal directeur vervangen door Floyd McKissick, die zich geëngageerd had in zwart separatisme. Daarna, als een voornamelijk zwarte organisatie, bleef CORE aandringen op politieke en economische rechtvaardigheid voor zwarten, terwijl het ook zijn stem leende aan de opkomende anti-oorlogsbeweging.
The Reader's Companion to American History. Eric Foner en John A. Garraty, redacteuren. Copyright © 1991 door Houghton Mifflin Harcourt Publishing Company. Alle rechten voorbehouden.
