In het begin van de 20e eeuw bedacht het Amerikaanse Bureau voor Reclamatie plannen voor een massieve dam op de grens tussen Arizona en Nevada om de Colorado-rivier te temmen en water en waterkracht te leveren voor het zich ontwikkelende zuidwesten. De bouw binnen het strikte tijdsbestek bleek een immense uitdaging, toen de bemanning zich in koolmonoxide-verstikte tunnels boorde en bungelde vanaf hoogtes van 800 voet naar de kloofmuren. De grootste dam ter wereld op het moment van voltooiing in 1935, slaat dit National Historic Landmark voldoende water op in Lake Mead om 2 miljoen hectare te irrigeren en dient als een populaire toeristische bestemming.

Aan het begin van de 20e eeuw probeerden boeren de Colorado-rivier via een reeks kanalen naar afgelegen Zuidwestelijke gemeenschappen te leiden. Toen de Colorado in 1905 door de grachten brak en de binnenwateren van Salton Sea creëerde, was de taak van het beheersen van de woedende rivier voor het Amerikaanse Bureau of Reclamation.

Bureaudirecteur Arthur Powell Davis schetste in 1922 een plan voor het Congres voor een multifunctionele dam in Black Canyon, gelegen aan de grens tussen Arizona en Nevada. De dam, genoemd naar het Boulder Canyon-project, zou niet alleen de overstroming en irrigatie beheersen, maar ook hydro-elektrische energie genereren en verkopen om de kosten terug te verdienen. Toch betrof het voorgestelde prijskaartje van $ 165 een aantal wetgevers, terwijl vertegenwoordigers van zes van de zeven staten in het afwateringsgebied van de rivier, Colorado, Wyoming, Utah, New Mexico, Arizona en Nevada, zich zorgen maakten dat het water voornamelijk naar Californië zou gaan.

Minister van Handel Herbert Hoover bemiddelde de Colorado River Compact uit 1922 om het water evenredig over de zeven staten te verdelen, maar het juridische geruzie ging door totdat de vertrekkende president Calvin Coolidge het Boulder Canyon-project in december 1928 autoriseerde. Ter ere van de bijdragen van de nieuwe president, secretaris van het interieur Ray L. Wilbur kondigde aan dat de structuur Hoover Dam zou heten tijdens een inwijdingsceremonie in 1930, hoewel de naam pas in 1947 officieel werd.

Terwijl de Grote Depressie zich ontvouwde, daalden hoopvolle arbeiders naar Las Vegas en zetten hun kamp op in de omliggende woestijn voor de kans om aan het project te werken. Degenen die werden aangenomen, verhuisden uiteindelijk naar Boulder City, een gemeenschap die specifiek zes kilometer van het werkterrein was gebouwd om haar werknemers te huisvesten. Ondertussen ging de Amerikaanse regering op zoek naar een aannemer om de voorgestelde aartsdam van 60 verdiepingen te bouwen. Het contract werd in maart 1931 gegund aan Six Companies, een groep bouwbedrijven die zijn middelen had gebundeld om aan de steile $ 5 miljoen prestatielening te voldoen.

De eerste moeilijke stap van de bouw omvatte het blazen van de kloofwanden om vier omleidingsgangen voor het water te creëren. Geconfronteerd met strikte deadlines, werkten werknemers in 140-graden tunnels verstikt met koolmonoxide en stof, omstandigheden die aanleiding gaven tot een zesdaagse staking in augustus 1931. Toen twee van de tunnels voltooid waren, werd de uitgegraven rots gebruikt om een ​​tijdelijke kofferdam te vormen die met succes het pad van de rivier in november 1932 opnieuw veranderde.

De tweede stap van het betrekken van de muren die de dam zouden bevatten. Opgehangen van hoogten tot 800 voet boven de bodem van de kloof, hanteerden hoge schubben 44 pond jackhammers en metalen palen om los materiaal te kloppen, een verraderlijke taak die resulteerde in slachtoffers van vallende arbeiders, uitrusting en stenen.

Ondertussen kon de gedroogde rivierbedding beginnen met de bouw op de krachtcentrale, vier inlaattorens en de dam zelf. Cement werd ter plaatse gemengd en over de kloof gehesen op een van de vijf kabelbanen van 20 ton, een nieuwe emmer die de bemanningen om de 78 seconden kon bereiken. De warmte die wordt gegenereerd door het koelen van beton wordt gecompenseerd, werd bijna 600 km aan pijpleidingen ingebed om water door de gegoten blokken te laten circuleren, waarbij werknemers continu het beton sproeiden om het vochtig te houden.

Toen de dam blok voor blok opsteeg, kreeg de visuele weergave van architect Gordon Kaufmann vorm. Kaufmann verkoos de imposante massa van de structuur te benadrukken en hield het gladde, gebogen gezicht vrij van versiering. De krachtcentrale kreeg een futuristisch tintje met horizontale aluminium vinnen voor ramen, terwijl het interieur werd ontworpen om hulde te brengen aan inheemse Amerikaanse culturen.

Nu het waterlichaam dat Lake Mead zou worden al begon te zwellen achter de dam, werd het laatste betonblok gestort en in 1935 op 726 voet boven de bodem van de canyon afgetopt. Op 30 september keek een menigte van 20.000 mensen naar president Franklin Roosevelt herdenkt de voltooiing van de prachtige structuur. Ongeveer 5 miljoen vaten cement en 45 miljoen pond wapeningsstaal waren in de toenmalige grootste dam ter wereld gegaan, zijn 6,6 miljoen ton beton genoeg om een ​​weg van San Francisco naar New York City te effenen. In totaal hebben ongeveer 21.000 werknemers bijgedragen aan de bouw ervan.

Hoover Dam vervulde het doel van het verspreiden van de één-wilde Colorado-rivier door het uitgedroogde zuidwesten van het landschap, en zorgde voor de ontwikkeling van grote steden als Los Angeles, Las Vegas en Phoenix. De 17 turbines kunnen 2 miljoen hectare irrigeren en genereren genoeg elektriciteit om 1,3 miljoen huizen van stroom te voorzien. De dam werd in 1985 aangewezen als Nationaal Historisch monument en in 1994 een van Amerika's zeven moderne civieltechnische wonderen. Het ontvangt jaarlijks ongeveer 7 miljoen bezoekers, terwijl Lake Mead, 's werelds grootste reservoir, nog eens 10 miljoen herbergt als een populair recreatiegebied.