Op 14 mei 1948 kondigt David Ben-Gurion, voorzitter van het Joodse Agentschap, in Tel Aviv de staat Israël aan en vestigt de eerste Joodse staat in 2000 jaar. Ben-Gurion werd de eerste premier van Israël.

In de verte was het gerommel van geweren te horen van gevechten die uitbraken tussen Joden en Arabieren onmiddellijk na de terugtrekking van het Britse leger eerder die dag. Egypte lanceerde die avond een luchtaanval op Israël. Ondanks een black-out in Tel Aviv en de verwachte Arabische invasie vierden Joden vreugdevol de geboorte van hun nieuwe natie, vooral nadat het bericht was ontvangen dat de Verenigde Staten de Joodse staat hadden erkend. Om middernacht ontstond de staat Israël officieel na beëindiging van het Britse mandaat in Palestina.

Het moderne Israël vindt zijn oorsprong in de zionistische beweging, die aan het einde van de 19e eeuw werd opgericht door joden in het Russische rijk die opriepen tot de oprichting van een territoriale joodse staat na langdurige vervolging. In 1896 publiceerde de Joods-Oostenrijkse journalist Theodor Herzl een invloedrijk politiek pamflet genaamd De joodse staat, die beweerde dat de oprichting van een joodse staat de enige manier was om joden te beschermen tegen antisemitisme. Herzl werd de leider van het zionisme en riep het eerste zionistische congres in 1897 in Zwitserland bijeen. Ottomaans gecontroleerd Palestina, het oorspronkelijke huis van de joden, werd gekozen als de meest wenselijke locatie voor een joodse staat, en Herzl vroeg de Ottomaanse regering tevergeefs een verzoek aan charter.

Na de mislukte Russische revolutie van 1905 begonnen steeds meer Oost-Europese en Russische joden te emigreren naar Palestina, zich bij de paar duizend joden aan te sluiten die eerder waren gearriveerd. De joodse kolonisten drongen aan op het gebruik van het Hebreeuws als hun gesproken taal. Met de val van het Ottomaanse rijk tijdens de Eerste Wereldoorlog nam Groot-Brittannië Palestina over. In 1917 gaf Groot-Brittannië de "Balfour-verklaring" uit, die verklaarde de intentie te hebben om een ​​joods thuisland in Palestina te stichten. Hoewel geprotesteerd door de Arabische staten, was de Balfour-verklaring opgenomen in het Britse mandaat over Palestina, dat in 1922 door de Volkenbond was geautoriseerd. Vanwege Arabisch verzet tegen de vestiging van een Joodse staat in Palestina, bleef het Britse bestuur gedurende de jaren 1920 voortduren en jaren '30.

Vanaf 1929 vochten Arabieren en Joden openlijk in Palestina en Groot-Brittannië probeerde de Joodse immigratie te beperken als middel om de Arabieren te sussen. Als gevolg van de Holocaust in Europa kwamen veel Joden illegaal Palestina binnen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Radicale Joodse groepen hebben terrorisme ingezet tegen Britse troepen in Palestina, waarvan zij dachten dat ze de Zionistische zaak hadden verraden. Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog, in 1945, namen de Verenigde Staten de zaak Zionist over. Groot-Brittannië, niet in staat om een ​​praktische oplossing te vinden, verwees het probleem naar de Verenigde Naties, die in november 1947 stemden om Palestina te verdelen.

De Joden zouden meer dan de helft van Palestina bezitten, hoewel ze minder dan de helft van de Palestijnse bevolking vormden. De Palestijnse Arabieren vochten, geholpen door vrijwilligers uit andere landen, tegen de zionistische strijdkrachten, maar op 14 mei 1948 hadden de joden volledige controle over hun door de VS toegewezen deel van Palestina en ook een deel van het Arabische grondgebied gekregen. Op 14 mei trok Groot-Brittannië zich terug met het verstrijken van zijn mandaat en werd de staat Israël uitgeroepen. De volgende dag vielen troepen uit Egypte, Transjordanië, Syrië, Libanon en Irak binnen.

De Israëli's, hoewel minder goed uitgerust, slaagden erin de Arabieren af ​​te weren en vervolgens sleutelgebied te veroveren, zoals Galilea, de Palestijnse kust, en een strook grondgebied die het kustgebied verbindt met het westelijke deel van Jeruzalem. In 1949 verlieten de door de VN bemiddelde staakt-het-vuren de staat Israël in permanente controle over dit veroverde gebied. Het vertrek van honderdduizenden Palestijnse Arabieren uit Israël tijdens de oorlog verliet het land met een aanzienlijke Joodse meerderheid.

Tijdens het derde Arabisch-Israëlische conflict verhief de Zesdaagse Oorlog van 1967 'Israël opnieuw zijn grenzen aanzienlijk en veroverde vanuit Jordanië, Egypte en Syrië de oude stad van Jeruzalem, het Sinaï-schiereiland, de Gazastrook, de Westelijke Jordaanoever en de Golanhoogten. In 1979 ondertekenden Israël en Egypte een historisch vredesakkoord waarin Israël de Sinaï terugkeerde in ruil voor Egyptische erkenning en vrede. Israël en de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) ondertekenden in 1993 een belangrijk vredesakkoord, waarin de geleidelijke implementatie van Palestijns zelfbestuur op de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook voor ogen stond. Het Israëlisch-Palestijnse vredesproces verliep echter langzaam en in 2019 werden grote gevechten tussen Israëliërs en Palestijnen hervat in Israël en de bezette gebieden.