De Seven Years War, een wereldwijd conflict dat in Amerika bekend staat als de Franse en Indiase oorlog, begint officieel wanneer Engeland de oorlog aan Frankrijk verklaart. Er waren echter al jaren gevechten en schermutselingen tussen Engeland en Frankrijk.

In de vroege jaren 1750 bracht de Franse expansie in de vallei van de Ohio-rivier Frankrijk herhaaldelijk in een gewapend conflict met de Britse koloniën. In 1756, het eerste officiële jaar van de gevechten in de Zevenjarige Oorlog, leden de Britten een reeks nederlagen tegen de Fransen en hun brede netwerk van Indiaanse allianties. In 1757 erkende de Britse premier William Pitt (de oudere) echter het potentieel van imperiale expansie die uit de overwinning op de Fransen zou voortvloeien en leende zwaar om een ​​uitgebreide oorlogsinspanning te financieren. Pitt financierde de strijd van Pruisen tegen Frankrijk en haar bondgenoten in Europa en vergoedde de koloniën voor het oprichten van legers in Noord-Amerika.

Tegen 1760 waren de Fransen uit Canada verdreven en tegen 1763 hadden alle Franse bondgenoten in Europa een afzonderlijke vrede gesloten met Pruisen of waren verslagen. Bovendien hadden Spaanse pogingen om Frankrijk in Amerika te helpen gefaald en had Frankrijk ook nederlagen tegen Britse troepen in India.

De Zevenjarige Oorlog eindigde met de ondertekening van de verdragen van Hubertusburg en Parijs in februari 1763. In het Verdrag van Parijs verloor Frankrijk alle aanspraken op Canada en gaf Louisiana aan Spanje, terwijl Groot-Brittannië Spaans Florida, Opper-Canada en verschillende Franse bedrijven ontving overzee. Het verdrag verzekerde de koloniale en maritieme suprematie van Groot-Brittannië en versterkte de 13 Amerikaanse koloniën door hun Europese rivalen naar het noorden en het zuiden te verwijderen. Vijftien jaar later droeg de Franse bitterheid over het verlies van het grootste deel van hun koloniale rijk bij aan hun interventie in de Amerikaanse revolutie aan de zijde van de patriotten.