Troepen van de Unie nemen officieel bezit van New Orleans, waarmee de bezetting is voltooid die vier dagen eerder was begonnen.
De verovering van deze vitale zuidelijke stad was een enorme klap voor de Confederatie. Zuidelijke militaire strategen gepland voor een aanval van de Unie langs de Mississippi, niet vanuit de Golf van Mexico. In het begin van 1862 concentreerden de Zuidelijken hun strijdkrachten in het noorden van Mississippi en het westen van Tennessee om de invasie van de Yankee af te wenden. Veel van deze troepen vochten op 6 en 7 april in Shiloh in Tennessee. Acht rebelse kanonneerboten werden de grote rivier opgestuurd om een Union-flottielje boven Memphis te stoppen, waardoor er slechts 3.000 milities, twee onvoltooide ijzeren kleden en een paar stoomboten achterbleven om New Orleans te verdedigen. De meest imposante obstakels voor de Unie waren twee forten, Jackson en St. Phillip. In het midden van de nacht van 24 april leidde admiraal David Farragut een vloot van 24 kanonneerboten, 19 mortierboten en 15.000 soldaten in een gedurfde vlucht langs de forten.
Nu stond de rivier open voor New Orleans behalve de ragtag Zuidelijke vloot. De machtige Union-armada ploegde er dwars doorheen en liet acht schepen zinken. In New Orleans onderzocht Confederate General Mansfield Lovell zijn kleine kracht en besefte dat weerstand zinloos was. Als hij zich verzette, vertelde Lovell burgemeester John Monroe, Farragut zou de stad bombarderen en ernstige schade en slachtoffers toebrengen. Lovell trok zijn troepen uit New Orleans en de Yankees begonnen op 25 april aan te komen. De troepen konden niet landen totdat Forts Jackson en St. Phillip waren beveiligd. Ze gaven zich over op 29 april en nu had New Orleans geen bescherming meer. Menigte vervloekte de Yankees terwijl alle Zuidelijke vlaggen in de stad werden neergelaten en sterren en strepen in hun plaats werden opgeheven.
De Confederatie verloor een grote stad en de lagere Mississippi werd al snel een Union-snelweg voor 400 mijl naar Vicksburg, Mississippi.
