Inhoud

• Khe Sanh verdedigen
• Slag bij Khe Sanh
• Het Tet-offensief
• Impact van Khe Sanh
• Critici vallen Amerikaanse oorlogsinspanningen aan

De Slag om Khe Sanh begon op 21 januari 1968, toen troepen van het People's Army of North Vietnam (PAVN) een massaal artilleriebombardement voerden op het Amerikaanse marinegarnizoen in Khe Sanh, gelegen in Zuid-Vietnam nabij de grens met Laos. De volgende 77 dagen vochten Amerikaanse mariniers en hun Zuid-Vietnamese bondgenoten een intens beleg van het garnizoen, een van de langste en bloedigste veldslagen van de oorlog in Vietnam.

Khe Sanh verdedigen

De Amerikaanse militaire aanwezigheid in Khe Sanh begon in 1962, toen Army Special Forces een klein kamp bij het dorp bouwde, ongeveer 14 mijl ten zuiden van de gedemilitariseerde zone (DMZ) tussen Noord- en Zuid-Vietnam en 6 mijl van de Laotiaanse grens op Route 9. , de hoofdweg van Zuid-Vietnam naar Laos.

Amerikaanse mariniers bouwden een garnizoen naast het legerkamp in 1966. In de herfst van 1967 begon het People's Army of North Vietnam (PAVN) zijn kracht op te bouwen in de regio, en Amerikaanse functionarissen begonnen te vermoeden dat Khe Sanh de doelwit van een aanval.

Wist je dat? Het aantal communistische troepen gedood in de Slag om Khe Sanh zou rond de 10.000 komen, vergeleken met minder dan 500 Amerikaanse mariniers die in actie werden gedood.

Generaal William Westmoreland, commandant van het US Military Assistance Command in Vietnam (MACV), geloofde dat Vietnamese communistische troepen Khe Sanh hadden aangevallen als onderdeel van een algemene inspanning om de meest noordelijke regio's van Zuid-Vietnam te veroveren en zichzelf in een sterkere positie te plaatsen voorafgaand aan toekomstige vrede onderhandelingen.

Ze hadden dit met succes tegen Franse koloniale troepen gedaan in de Slag om Dien Bien Phu in 1954, voorafgaand aan het verkrijgen van onafhankelijkheid op de vredesconferentie in Genève.

Als onderdeel van een programma met de codenaam Operatie Schotland, versterkte Westmoreland het marinegarnizoen bij Khe Sanh'bringing het totale aantal troepen tot ongeveer 6.000 m gestapelde munitie en vernieuwde de landingsbaan aan de basis, allemaal in voorbereiding op een mogelijke aanval.

Slag bij Khe Sanh

De aanval kwam uiteindelijk op 21 januari 1968, toen PAVN-troepen begonnen met een enorm artilleriebombardement op Khe Sanh, waarbij de belangrijkste munitieopslag van de basis werd geraakt en 90 procent van zijn artillerie- en mortierrondes werd vernietigd.

President Lyndon B. Johnson was het eens met het argument van Westmoreland dat de basis koste wat het kost moest worden gehouden, en Amerikaanse en Zuid-Vietnamese troepen lanceerden operatie Niagara, een groot artilleriebombardement op vermoedelijke locaties van Noord-Vietnamese artillerie in de heuvels rondom Khe Sanh.

Omdat Johnson, Westmoreland en andere functionarissen Khe Sanh als het primaire doelwit van de Noord-Vietnamezen beschouwden, negeerden ze grotendeels de tekenen van een communistische opbouw in meer stedelijke gebieden van Zuid-Vietnam.

Het Tet-offensief

Dit bleek een vergissing te zijn, omdat op 31 januari 1968 een datum werd gevierd als het nieuwe maanjaar, of de 70.000 Noord-Vietnamese en Viet Cong-troepen van Tet een gecoördineerde reeks van felle aanvallen op meer dan 100 steden en dorpen in Zuid lanceerden Vietnam.

Deze agressieve operatie, bekend als het Tet-offensief, was gericht op het breken van de troepen van het leger van de Republiek Vietnam (ARVN), tot opstand onder de Zuid-Vietnamese bevolking tegen het regime in Saigon en een wig tussen Zuid-Vietnam en zijn machtige bondgenoot, de Verenigde Staten. .

Plots begon de lange en bittere strijd in Khe Sanh eruit te zien als een afleidingstactiek die bedoeld was om Amerikaanse en Zuid-Vietnamese middelen met elkaar te verbinden in de aanloop naar het Tet-offensief.

Impact van Khe Sanh

Nieuwsberichten over de Slag om Khe Sanh verwezen consequent naar de strijd als een andere Dien Bien Phu, maar in werkelijkheid hadden de VS en Zuid-Vietnamezen een veel sterkere positie dan de Fransen.

Naast een vloot van helikopters en vrachtvliegtuigen die de belegerde mariniers konden bevoorraden en versterken, konden ze vertrouwen op de zware bommencapaciteit van de B-52 jachtvliegtuigen, die in de loop van bijna 100.000 explosieven op de heuvels rondom Khe Sanh vielen van de strijd.

Hoewel Amerikaanse functionarissen een grootschalige aanval door Noord-Vietnamese troepen op de basis verwachtten, kwam het nooit, en in maart beval Westmoreland operatie Pegasus, een gezamenlijke grondopmars door leger, marine en ARVN die de basis verloste en het beleg tegen half april beëindigde , na ongeveer 77 dagen.

Critici vallen Amerikaanse oorlogsinspanningen aan

In het licht van de kritiek dat hij het slachtoffer was geworden van de Noord-Vietnamese omleidingstactiek, verdedigde Westmoreland zijn beslissing om Khe Sanh te verdedigen, en claimde de strijd als een overwinning omdat het de vijand verhinderde controle te krijgen over de noordwesthoek van Zuid-Vietnam en zware verliezen toegebracht aan PAVN-troepen.

Terwijl het anti-oorlogsgevoel aan het thuisfront steeg in de nasleep van het Tet-offensief, verloor de regering Johnson het vertrouwen in de algemene uitputtingsstrategie en zijn vorderingen op het gebied van oorlogsinspanningen.

Op 31 maart kondigde Johnson aan dat hij de meeste bombardementen in Noord-Vietnam stopte en vredesonderhandelingen begon; hij trok ook zijn kandidatuur voor herverkiezing in. Generaal Creighton W. Abrams verving Westmoreland als MACV-hoofd in juni 1968 en op 5 juli sloot hij de Amerikaanse marinebasis in Khe Sanh.