Dit besluiteloze driejarige gevecht in de Isonzo-vallei kwam op de hielen van de toetreding van Italië tot de Eerste Wereldoorlog. De Italiaanse generaal Luigi Cadorna, op zoek naar een corridor naar Wenen, beval een reeks aanvallen op de Oostenrijks-Hongaarse vestingwerken in de regio, beginnend in Juni 1915. Cadorna had eindelijk succes bij de zesde poging, Gorizia te veroveren nadat zijn verdedigers gedwongen waren middelen te verschuiven om een Russische aanval tegen te gaan. Toen de elfde poging de Italianen controle gaf over het strategische Bainsizza-plateau, zochten de Oostenrijks-Hongaren hulp van Duitsland. De resulterende Slag om Caporetto, ook bekend als de Twaalfde Slag om de Isonzo, was een beslissende overwinning voor de centrale mogendheden.
Toen Italië op 23 mei 1915 de Eerste Wereldoorlog tegen Oostenrijk-Hongarije inging, bood alleen de Isonzo-vallei aan het zuidoostelijke einde van het versterkte bergfront uitzicht op een groot offensief. Hier kan een doorbraak door de vijandelijke linies, het vangen van Gorizia en vervolgens Triëst, leiden tot een opmars over de opening van Ljubljana (Laibach) richting Wenen. Generaal Luigi Cadorna, commandant van het Italiaanse leger, concentreerde twee legers (ongeveer 200.000 man sterk) voor deze onderneming.
De Oostenrijks-Hongaren erkenden het cruciale belang van deze sector en hadden vestingwerken gebouwd en, ondanks tegenslagen in Servië en Galicië, hun troepen uitgebreid tot 100.000 man. In de eerste vier Isonzo-veldslagen (juni-augustus 1915) vielen de Italianen aan maar werden afgeslagen. Georganiseerd en versterkt met meer artillerie, vielen de Italianen opnieuw aan in oktober en opnieuw in november, ook met weinig succes.
In maart 1916 hernieuwde Cadorna zijn aanvallen in de vijfde slag, een nieuwe mislukking en, na een Oostenrijks-Hongaarse stuwkracht vanuit de Trentino te hebben gestopt, opende hij de zesde slag in augustus, in de verwachting dat een verzwakte tegenstander zou worden gevonden omdat troepen waren verplaatst naar de tegenpartij. het Russische Brusilov-offensief. Deze keer werd Gorizia ingenomen, maar er was geen doorbraak. Er volgden nog drie gevechten, maar ze slaagden er niet in het aanvankelijke succes te verbeteren.
In 1917 eisten muiterijen in het Franse leger en de ineenstorting van Rusland geallieerde omleidingsmaatregelen. In reactie daarop voerde Cadorna de tiende en elfde veldslagen uit. De eerste bleef stilstaan, maar in de laatste (18 augustus-15 september) verdreven schoktroepen de Oostenrijks-Hongaren van het strategische Bainsizza-plateau, hoewel uitputting en bevoorradingsproblemen uitbuiting verhinderden. Schudden echter, Oostenrijk-Hongarije vroeg om Duitse steun, wat leidde tot de Italiaanse ramp in Caporetto, soms de twaalfde Isonzo-strijd genoemd.
De Isonzo-gevechten lieten zien dat goed voorbereide posities niet konden worden ingenomen door conventionele frontale aanvallen. Elke keer hadden de Italianen superieure aantallen en dapper gevochten, maar werden slechts kleine vorderingen gemaakt met zware verliezen. Hoewel tot het uiterste uitgerekt, vochten de Oostenrijks-Hongaren hard aan dit front met opmerkelijke eenheid, maar ze leden ook zware verliezen, die ze minder konden betalen dan de Italianen.
The Reader's Companion to Military History. Uitgegeven door Robert Cowley en Geoffrey Parker. Copyright © 1996 door Houghton Mifflin Harcourt Publishing Company. Alle rechten voorbehouden.
