Als je in 1974 een vriendelijke weddenschap had gesloten over welke recente of huidige popmuziekfiguur over 20 jaar zou kunnen dienen in het Congres van de Verenigde Staten, heb je misschien iemand gekozen met een duidelijke politieke agenda, zoals Joan Baez , of tenminste iemand die geassocieerd werd met een of andere oorzaak, zoals natuurliefhebber John Denver. Jij bijna zeker zou het niet heb je gok op Sonny Bono, een zanger van aantoonbaar beperkte talenten die inhoud leek te staan, letterlijk en figuurlijk, in de schaduw van zijn veel populairdere vrouw, Cher. Het was inderdaad Salvatore "Sonny" Bono, die een toekomst had in de toekomst van de verkiezingspolitiek, waaronder zijn verkiezing tot het Huis van Afgevaardigden van de Verenigde Staten uit het 44e Congresdistrict van Californië op deze dag in 1994
Sonny Bono viel bijna volledig uit het publieke oog na de annulering van De Sonny en Cher Show in 1977. Terwijl zijn ex-vrouw en voormalige muzikale partner, Cher, een enorm succesvolle tweede fase van haar carrière lanceerde met goed ontvangen acteerrollen in de jaren 1980, liet Sonny de schijnwerpers achter zich om zich te concentreren op het restaurantbedrijf. Hoewel hij zichzelf presenteerde als een niet al te heldere bumbler tijdens zijn dagen op televisie, was Bono een slimme operator geweest in het leiden van zijn en Cher's vroege muzikale carrière en in zijn latere zakelijke transacties. De eigenaar van verschillende succesvolle restaurants, Bono raakte betrokken bij de politiek nadat hij gefrustreerd raakte door de bureaucratische hindernissen die eind jaren tachtig voor een van zijn restaurantbouwprojecten werden geplaatst door lokale ambtenaren in Palm Springs, Californië. Hoewel hij zich slechts een jaar eerder voor het eerst had geregistreerd om te stemmen, werd Bono in 1988 tot burgemeester van Palm Springs gekozen. Na een mislukte run in 1992 in de Republikeinse senatoriale primary van Californië, richtte Bono zijn aandacht op de congreszetel van het 44e district in 1994. Een conservatieve Republikein, Bono werd in dienst genomen als onderdeel van de door Newt Gingrich geleide Republikeinse "revolutie" dat jaar, en hij werd herkozen in 1996.
Tijdens zijn ambtsperiode trakteerde Bono zijn collega-wetgevers niet op zanguitvoeringen, maar de man achter de hits "I Got You Babe" (1965) en "The Beat Goes On" (1967) handelde in zijn publieke personage als een goedaardige, niet-bedreigende aardige vent. Zoals De Washington Post merkte in zijn overlijdensadvertentie op na Bono's dood in 1998 tijdens een ski-ongeluk: "Bono bracht een zeldzame vaardigheid naar het Congres: hij kon de wetgevers zelfs de meest pompeuze onder hen maken om zichzelf uit te lachen." Of zoals president Bill Clinton zei: "" Zijn vreugdevol vermaak van miljoenen leverde hem beroemdheid op, maar in Washington verdiende hij respect door een geestige en wijze deelnemer te zijn in beleidsvormingsprocessen die vaak zwaar lijken voor het Amerikaanse volk. '
