Tijdens een openluchtrally in Laurel, Maryland, wordt George Wallace, de gouverneur van Alabama en een presidentskandidaat, neergeschoten door de 21-jarige Arthur Bremer. Drie anderen raakten gewond en Wallace was vanaf zijn middel permanent verlamd. De volgende dag, terwijl hij vocht voor zijn leven in een ziekenhuis, behaalde hij grote primaire overwinningen in Michigan en Maryland. Wallace bleef echter enkele maanden in het ziekenhuis, waardoor zijn derde presidentiële campagne onherroepelijk werd beëindigd.
Wallace, een van de meest controversiële politici in de Amerikaanse geschiedenis, werd in 1962 tot gouverneur van Alabama gekozen onder een ultrasegregationistisch platform. In zijn inaugurele rede in 1963 beloofde Wallace zijn blanke volgelingen: 'Segregatie nu! Segregatie morgen! Segregatie voor altijd! ”De belofte duurde echter slechts zes maanden. In juni 1963 werd hij onder federale druk gedwongen zijn blokkade van de Universiteit van Alabama te beëindigen en de inschrijving van Afro-Amerikaanse studenten toe te staan.
Ondanks zijn falen in het vertragen van de versnellende burgerrechtenbeweging in het Zuiden, werd Wallace een nationale woordvoerder voor weerstand tegen raciale verandering en in 1964 ging hij de race voor het Amerikaanse presidentschap aan. Hoewel verslagen in de meeste Democratische presidentiële voorverkiezingen die hij binnenkwam, toonden zijn bescheiden successen de mate van populaire weerslag tegen integratie. In 1968 maakte hij opnieuw een sterke run als kandidaat van de American Independent Party en wist hij in alle 50 staten te stemmen. Op de verkiezingsdag trok hij 10 miljoen stemmen uit het hele land.
In 1972 keerde gouverneur Wallace terug naar de Democratische Partij voor zijn derde presidentiële campagne en, onder een iets gematigder platform, vertoonde hij veelbelovende resultaten toen Arthur Bremer hem op 15 mei 1972 neerschoot. Na zijn herstel vervaagde hij van nationale bekendheid en maakte hij een slechte show in zijn vierde en laatste presidentiële campagne in 1979. In de jaren tachtig verschoof de politiek van Wallace dramatisch, vooral met betrekking tot ras. Hij nam contact op met leiders van burgerrechten waar hij zich in het verleden zo krachtig tegen had verzet en vroeg hun om vergeving. Na verloop van tijd kreeg hij de politieke steun van het groeiende Afro-Amerikaanse electoraat in Alabama en in 1983 werd hij voor de laatste keer met hun overweldigende steun tot gouverneur van Alabama gekozen. Gedurende de volgende vier jaar maakte de man die segregatie voor altijd had beloofd meer Afro-Amerikaanse politieke afspraken dan welke andere figuur in de geschiedenis van Alabama ook.
Hij kondigde zijn pensionering in 1986 aan, en vertelde de electoraat in Alabama in een betraand toespraak dat "ik mijn laatste politieke berg heb beklommen, maar er zijn nog enkele persoonlijke heuvels die ik moet beklimmen. Maar voor nu moet ik het touw en de pick doorgeven aan een andere klimmer en zeggen klim op, klim naar hogere hoogten. Klim door tot je de top bereikt. Kijk dan terug en zwaai naar me. Ik zal ook nog steeds klimmen. 'Hij stierf in 1998.
