Henry Kissinger werd in 1923 in Duitsland geboren en ontsnapte aan het nazi-regime om een krachtige en controversiële Amerikaanse staatsman te worden. Hij werd eerst bekend als professor aan de Harvard University en adviseur van president John F. Kennedy en Richard Nixon. Als nationaal veiligheidsadviseur (1969-75) en staatssecretaris (1973-77) van Nixon en Gerald Ford onderhandelde hij over wapenverdragen met de Sovjet-Unie en verdiende hij een Nobelprijs voor het beëindigen van de Amerikaanse betrokkenheid bij Noord-Vietnam. Na het kabinet te hebben verlaten, was hij voorzitter van de National Bipartisan Commission on Central America en was hij lid van de Foreign Intelligence Advisory Board.
Kissinger, een Duits-joodse vluchteling uit nazi-Duitsland, kreeg in de jaren vijftig en zestig een prominente positie als professor aan de universiteit van Harvard University. Hij werd vervolgens de meest gevierde en controversiële Amerikaanse diplomaat sinds de Tweede Wereldoorlog in de administraties van Richard M. Nixon en Gerald Ford. Als nationale veiligheidsadviseur van Nixon concentreerde hij de macht in het Witte Huis en maakte minister van Buitenlandse Zaken William Rogers en de professionele buitenlandse dienst bijna irrelevant door persoonlijke, geheime onderhandelingen te voeren met Noord-Vietnam, de Sovjetunie en China. Hij onderhandelde over de Parijse overeenkomsten van 1973 die een einde maakten aan de directe betrokkenheid van de VS bij de Vietnamoorlog, bouwde een kortstondig tijdperk van déétente met de Sovjetunie en opende bevroren relaties met de Volksrepubliek China. Als staatssecretaris pendelde hij tussen de hoofdsteden van Israël, Egypte en Syrië na de oorlog in het Midden-Oosten in 1973.
Een gregarious maar manipulatieve man, Kissinger, op zoek naar macht en gunstige publiciteit, cultiveerde prominente ambtenaren en invloedrijke verslaggevers. Een tijdlang bereikte hij meer populariteit dan elke moderne Amerikaanse diplomaat. De Gallup-enquête vermeldde hem als de meest bewonderde man in Amerika in 1972 en 1973. Hij ontving de Nobelprijs voor de vrede in 1973 voor zijn onderhandelingen die leidden tot de vredesakkoorden van Parijs die een einde maakten aan de militaire actie van de VS in Vietnam. Journalisten loofden hem als een "genie" en de "slimste man die er was" na zijn geheime reis naar Beijing in juli 1971, bereidde de weg voor het bezoek van Nixon aan China in februari 1972. Egyptische politici noemden hem "de tovenaar" voor zijn terugtrekkingsovereenkomsten die Israëliërs scheidden en Arabische legers.
De reputatie van Kissinger vervaagde na 1973. Tijdens het Watergate-schandaal ontdekten congresonderzoekers dat hij de fbi om de telefoons van ondergeschikten op het personeel van de Nationale Veiligheidsraad te tikken, een aanklacht die hij eerder had ontkend. Het Congres leerde ook dat hij had geprobeerd de toetreding tot de macht van de Chileense president Salvador Allende Gossens in 1970 te blokkeren en daarna had geholpen de regering van de Socialistische Partij van Allende te destabiliseren.
Sommige resultaten van Kissinger's buitenlands beleid zijn in 1975 en 1976 afgebrokkeld. De overwinning van de communisten in Vietnam en Cambodja heeft de vredesakkoorden van Parijs vernietigd en détente met de Sovjetunie heeft nooit de hoop vervuld die Kissinger had gewekt. Tegen 1976 waren de Verenigde Staten en de Sovjetunie niet verder gegaan dan de interimovereenkomst van 1972 die strategische wapens beperkte om een volwaardige strategische besprekingen over beperking van de wapenbelasting te sluiten.
Kissinger werd een aansprakelijkheid voor president Ford tijdens de presidentsverkiezingen van 1976. Ronald Reagan, Ford uitdagen voor de Republikeinse nominatie, en democraat Jimmy Carter hebben allebei het beleid van Kissinger om détente bij de Sovjet-Unie te beschuldigen voor het negeren van Sovjetschendingen van mensenrechten en de grotere assertiviteit van Moskou in internationale betrekkingen, aangevallen. Reagan klaagde dat het programma van Kissinger 'de vrede van het graf' bood. Carter beschuldigde hem ervan 'eenzame boswachter diplomatie' te houden door professionals uit het Congres en buitenlandse zaken uit te sluiten van buitenlandse beleidskwesties.
Kissingers flair voor dramatische diplomatieke gebaren bracht hem roem en het moedigde diplomaten in de Carter-, Reagan- en George Bush-regeringen aan om te proberen zijn prestaties na te streven. Hij slaagde er echter niet in de "structuur van vrede" te creëren die hij had beloofd. Tegen 1977 had hij de controle over het Amerikaanse buitenlands beleid verloren, en niemand na hem domineerde ooit het proces zoals hij van 1969 tot 1974 had gedaan.
The Reader's Companion to American History. Eric Foner en John A. Garraty, redacteuren. Copyright © 1991 door Houghton Mifflin Harcourt Publishing Company. Alle rechten voorbehouden.
