Inhoud

• De grote depressie begint
• De opkomst van Hoovervilles
• Leven in een Hooverville
• Hoover Out, Roosevelt In

Tijdens de Grote Depressie, die in 1929 begon en ongeveer een decennium duurde, verschenen sloppenwijken in de VS omdat werklozen uit hun huizen werden verdreven. Toen de depressie in de jaren dertig verslechterde en miljoenen Amerikanen ernstige ontberingen veroorzaakten, vroegen velen de federale regering om hulp. Toen de overheid geen hulp verleende, kreeg president Herbert Hoover (1874-1964) de schuld van de onaanvaardbare economische en sociale omstandigheden en de sloppenwijken die door het hele land opdoken, voornamelijk aan de rand van de grote steden, werden bekend als Hoovervilles. De zeer impopulaire Hoover, een republikein, werd verslagen in de presidentsverkiezingen van 1932 door democraat Franklin Roosevelt (1882-1945), wiens New Deal-herstelprogramma's uiteindelijk de VS uit de depressie hielpen tillen. In de vroege jaren 1940 werden de meeste overgebleven Hoovervilles afgebroken.

De grote depressie begint

De Grote Depressie was de meest ernstige en duurzame economische ineenstorting van de 20e eeuw en omvatte een abrupte daling van vraag en aanbod van goederen en diensten samen met een snelle toename van de werkloosheid. 1933 wordt algemeen beschouwd als het slechtste jaar van de depressie: een kwart van de Amerikaanse werknemers, meer dan 15 miljoen mensen, hadden geen werk.

Wist je dat? Naarmate de huizen- en economische crisis in Amerika tot 2019 verergerde, nam de dakloosheid toe. Kampementen en sloppenwijken, vaak aangeduid als tentsteden - met overeenkomsten met Hoovervilles - begonnen te verschijnen in delen van Californië, Arizona, Tennessee, Florida, Washington en andere staten.

Meerdere factoren leidden tot de Grote Depressie, waaronder de Amerikaanse beurscrash in oktober 1929 en de wijdverspreide mislukking van het Amerikaanse banksysteem, die beide het vertrouwen van de samenleving in de economie van het land hebben vernietigd. Bovendien, hoewel de jaren 1920, ook bekend als de Roaring Twenties, een decennium van welvaart waren geweest, varieerden de inkomensniveaus enorm en leefden veel Amerikanen boven hun middelen. Het krediet werd aan velen verleend zodat ze konden genieten van de nieuwe uitvindingen van de dag, zoals wasmachines, koelkasten en auto's.

Terwijl het optimisme van de jaren twintig plaatsmaakte voor angst en wanhoop, keken Amerikanen naar de federale overheid voor verlichting. De 31e president van het land, Herbert Hoover, die in maart 1929 aantrad, geloofde echter dat zelfredzaamheid en zelfhulp, geen overheidsinterventie, het beste middel waren om aan de behoeften van de burgers te voldoen. Naar zijn inschatting zou de welvaart terugkeren als mensen elkaar gewoon zouden helpen. En hoewel de particuliere filantropie in de vroege jaren dertig toenam, waren de gegeven bedragen niet voldoende om een ​​significante impact te hebben. Veel Amerikanen in nood geloofden dat de oplossing van hun problemen lag in de overheidssteun, maar Hoover verzette zich tijdens zijn presidentschap tegen een dergelijke reactie.

De opkomst van Hoovervilles

Naarmate de depressie verslechterde en miljoenen stedelijke en landelijke gezinnen hun baan verloren en hun spaargeld uitputten, verloren ze ook hun huizen. Daklozen, wanhopig op zoek naar onderdak, bouwden sloppenwijken in en rond steden in het hele land. Deze kampen werden Hoovervilles genoemd, naar de president. Democratisch Nationaal Comité publiciteitsdirecteur en oud-dagbladverslaggever Charles Michelson (1868-1948) wordt gecrediteerd voor het bedenken van de term, die voor het eerst verscheen in 1930.

Hooverville slipjes werden gemaakt van karton, teerpapier, glas, hout, tin en alle andere materialen die mensen konden redden. Werkloze metselaars gebruikten afgegoten steen en bakstenen en bouwden in sommige gevallen structuren van 20 voet hoog. De meeste slipjes waren echter duidelijk minder glamoureus: huizen van kartonnen dozen duurden niet lang en de meeste woningen waren in een staat van wederopbouw. Sommige huizen waren helemaal geen gebouwen, maar diepe gaten die in de grond werden gegraven met geïmproviseerde daken eroverheen gelegd om slecht weer buiten te houden. Een deel van de daklozen vond onderdak in lege leidingen en waterleidingen.

Leven in een Hooverville

Geen twee Hoovervilles leken erg op elkaar, en de kampen varieerden in bevolking en grootte. Sommigen waren zo klein als een paar honderd mensen, terwijl anderen, in grotere grootstedelijke gebieden zoals Washington, D.C. en New York City, duizenden inwoners hadden. St. Louis, Missouri, was de thuisbasis van een van de grootste en oudste hoovervilles van het land.

Waar mogelijk werden Hoovervilles gebouwd in de buurt van rivieren voor het gemak van een waterbron. In bijvoorbeeld New York City ontstonden kampementen langs de rivieren Hudson en East. Sommige Hoovervilles waren bezaaid met moestuinen, en sommige individuele hutjes bevatten meubels die een gezin had weten weg te voeren bij uitzetting uit hun voormalige huis. Hoovervilles waren echter typisch grimmig en onhygiënisch. Ze vormden gezondheidsrisico's voor hun inwoners en voor degenen die in de buurt woonden, maar er was weinig dat lokale overheden of gezondheidsinstanties konden doen. Hooverville bewoners konden nergens anders heen en het grootste deel van de sympathie was met hen. Zelfs toen Hoovervilles op bevel van parken of andere autoriteiten werden overvallen, spraken de mannen die de invallen uitvoerden vaak spijt en schuld uit voor hun acties. Vaker wel dan niet, werden Hoovervilles getolereerd.

De meeste Hoovervilles opereerden op een informele, ongeorganiseerde manier, maar de grotere brachten soms woordvoerders naar voren om te dienen als een contactpersoon tussen het kamp en de grotere gemeenschap. St. Louis ’Hooverville, gebouwd in 1930, had zijn eigen niet-officiële burgemeester, kerken en sociale instellingen. Deze Hooverville bloeide omdat het werd gefinancierd door particuliere donaties. Het handhaafde zich als een vrijstaande gemeenschap tot 1936, toen het werd verwoest.

Hoewel een veel voorkomende factor onder inwoners van Hooverville de werkloosheid was, namen bewoners al het werk dat beschikbaar kwam, vaak werkend bij zulke terugbrekende, sporadische banen als fruit plukken of verpakken. Schrijver John Steinbeck (1902-68) kenmerkte een familie die in een Hooverville in Californië woonde en werk op de boerderij zocht in zijn Pulitzer Prize-winnende roman 'The Grapes of Wrath', die voor het eerst werd gepubliceerd in 1939.

Hoover Out, Roosevelt In

Naast de term 'Hooverville' werd de naam van president Hoover op een andere manier belachelijk gebruikt tijdens de Grote Depressie. Bijvoorbeeld, kranten die de daklozen beschermden tegen de kou, werden "Hoover-dekens" genoemd, terwijl lege broekzakken die naar binnen werden getrokken aantoonden dat er geen munten in iemands zakken zaten, "Hoover-vlaggen" waren. om ze te vervangen werd het 'Hoover leer' genoemd en auto's getrokken door paarden omdat gas een onbetaalbare luxe was, werden 'Hoover wagons' genoemd.

De spanningen tussen de behoeftige burgers en de Hoover-administratie liepen op in het voorjaar van 1932 toen duizenden Wereldoorlog I-veteranen en hun families en vrienden een Hooverville opzette aan de oevers van de Anacostia-rivier in Washington, DC In juni marcheerden velen van hen naar de Capitol vroeg om vroegtijdige betaling van de overheidsbonussen die hen was beloofd, geld dat de financiële problemen van veel gezinnen zou hebben verlicht. De regering weigerde te betalen, onder vermelding van budgettaire restricties. Toen de meeste veteranen weigerden om hun hut te verlaten, stuurde Hoover de Amerikaanse stafchef Douglas MacArthur (1880-1964) om het zogenaamde bonusleger uit te zetten. De troepen van MacArthur staken de Hooverville in brand en verdreven de groep uit de stad met bajonetten en traangas. Hoover beweerde later dat MacArthur buitensporig geweld had gebruikt, maar zijn woorden betekenden weinig voor de meeste getroffenen.

Hoover kreeg ook kritiek voor het ondertekenen van de controversiële Hawley-Smoot Tariff Act in juni 1930, die een hoog tarief oplegde voor buitenlandse goederen in een poging te voorkomen dat ze concurreren met in de VS gemaakte producten op de binnenlandse markt. Sommige landen namen wraak door hun tarieven te verhogen en de internationale handel werd belemmerd. Tussen 1929 en 1932 daalde de waarde van de wereldhandel met meer dan de helft.

Tegen 1932 was Hoover zo impopulair dat hij geen realistische hoop had om herkozen te worden, en gouverneur Franklin D. Roosevelt (1882-1945) van New York won de presidentsverkiezingen van dat jaar in november door een aardverschuiving. Het herstelprogramma van Roosevelt, bekend als de New Deal, verminderde uiteindelijk de werkloosheid, reguleerde het bankwezen en hielp de noodlijdende economie om te draaien met projecten voor openbare werken en andere economische programma's. Aan het begin van de jaren veertig waren veel Hoovervilles afgebroken.