Inhoud

• Joseph Goebbels: vroege jaren
• Goebbels: Rising in the Nazi Party Ranks
• Joseph Goebbels: Hitlers minister van Propaganda
• Joseph Goebbels: The Power of the Moving Image
• Joseph Goebbels: Het begin van het einde
• Joseph Goebbels: Laatste jaren

In 1933, het jaar dat Adolf Hitler (1889-1945) kanselier van Duitsland werd, noemde hij Joseph Goebbels (1897-1945), zijn vertrouwde vriend en collega, tot de belangrijkste post van minister voor openbare verlichting en propaganda. In deze hoedanigheid werd Goebbels belast met het presenteren van Hitler aan het publiek in het gunstigste licht, het reguleren van de inhoud van alle Duitse media en het stimuleren van antisemitisme. Goebbels dwong Joodse kunstenaars, muzikanten, acteurs, regisseurs en redacteuren van kranten en tijdschriften tot werkloosheid en organiseerde een openbare verbranding van boeken die als 'niet-Duits' werden beschouwd. Hij leidde ook de productie van nazi-propagandafilms en andere projecten. Goebbels bleef in deze functie en was loyaal aan Hitler tot het einde van de Tweede Wereldoorlog (1939-45). Op 1 mei 1945, de dag nadat Hitler zelfmoord pleegde, vergiftigden Goebbels en zijn vrouw hun zes kinderen en pleegden vervolgens zelfmoord.

Joseph Goebbels: vroege jaren

Paul Joseph Goebbels werd geboren op 29 oktober 1897 in Rheydt, Duitsland, een industriële stad in het Rijnland. Vanwege een klauwvoet die hij verwierf tijdens een jeugdgevecht met osteomyelitis, een zwelling van het beenmerg, waren de jonge Goebbels vrijgesteld van dienst in het Duitse leger tijdens de Eerste Wereldoorlog (1914-18). In plaats daarvan ging hij naar een reeks Duitse universiteiten, waar hij onder andere literatuur en filosofie studeerde en vervolgens een Ph.D. in de Duitse filologie van de universiteit van Heidelberg.

Wist je dat? Ondanks het antisemitisme promoveerde Joseph Goebbels als Duitse minister van openbare verlichting en propaganda, enkele van zijn favoriete leraren waren joods en Goebbels was zelfs ooit verloofd met een jonge vrouw die gedeeltelijk joods was.

In de eerste helft van de jaren 1920, na een mislukte poging om een ​​carrière als journalist, romanschrijver en toneelschrijver te vestigen, werd Goebbels lid van de Nationaal Socialistische Duitse Arbeiders (Nazi) Partij, die Duitse trots en antisemitisme promootte. Goebbels maakte uiteindelijk kennis met de leider van de organisatie, Adolf Hitler. Op dat moment had de inflatie de Duitse economie kapot gemaakt en was het moreel van de Duitse burgers, die in de Eerste Wereldoorlog waren verslagen, laag. Hitler en Goebbels waren allebei van mening dat woorden en afbeeldingen krachtige apparaten waren die konden worden gebruikt om deze ontevredenheid te benutten. Hitler was onder de indruk van het vermogen van Goebbels om zijn gedachten schriftelijk te communiceren, terwijl Goebbels verliefd was op Hitler's talent om voor grote menigten te spreken en woorden en gebaren in te zetten om Duitse nationalistische trots te bespelen.

Goebbels: Rising in the Nazi Party Ranks

Goebbels klom snel op in de gelederen van de nazi-partij. Eerst brak hij af van Gregor Strasser (1892-1934), de leider van het meer anti-kapitalistische partijblok, die hij aanvankelijk steunde, en sloot zich aan bij de meer conservatieve Hitler. Toen, in 1926, werd hij een partij district leider in Berlijn. Het jaar daarop vestigde en schreef hij commentaar in Der Angriff (The Attack), een wekelijkse krant die de nazi-partij omarmde.

In 1928 werd Goebbels gekozen in de Reichstag, het Duitse parlement. Belangrijker nog, Hitler noemde hem de propagandadirecteur van de Nazi-partij. In deze hoedanigheid begon Goebbels de strategie te formuleren die de mythe van Hitler als een briljante en beslissende leider vormde. Hij organiseerde massale politieke bijeenkomsten waar Hitler werd gepresenteerd als de redder van een nieuw Duitsland. Goebbels hield toezicht op het plaatsen van filmcamera's en microfoons op cruciale locaties om Hitler's beeld en stem te accentueren. Zulke gebeurtenissen en manoeuvres speelden een cruciale rol bij het overtuigen van het Duitse volk dat hun land zijn eer zou herwinnen door Hitler onwrikbaar te steunen.

Joseph Goebbels: Hitlers minister van Propaganda

In januari 1933 werd Hitler de Duitse kanselier en in maart van dat jaar benoemde hij Goebbels tot minister van het land voor openbare verlichting en propaganda. In deze hoedanigheid was Goebbels volledig bevoegd voor de inhoud van Duitse kranten, tijdschriften, boeken, muziek, films, toneelstukken, radioprogramma's en beeldende kunst. Zijn missie was om alle oppositie tegen Hitler te censureren en de kanselier en de nazi-partij in het meest positieve licht te plaatsen, terwijl de haat tegen het Joodse volk werd aangewakkerd.

In april 1933 orkestreerde Goebbels, op aanwijzing van Hitler, een boycot van joodse bedrijven. De volgende maand was hij een leidende kracht bij het verbranden van "niet-Duitse" boeken tijdens een openbare ceremonie in het operagebouw van Berlijn.De werken van tientallen schrijvers werden vernietigd, waaronder de in Duitsland geboren auteurs Erich Maria Remarque (1898-1970), Arnold Zweig (1887-1968), Thomas Mann (1875-1955), Albert Einstein (1879-1955) en Heinrich Mann ( 1871-1950), en niet-Duitsers als Émile Zola (1840-1902), Helen Keller (1880-1968), Marcel Proust (1871-1922), Upton Sinclair (1878-1968), Sigmund Freud (1856-1939) , HG Wells (1866-1946), Jack London (1876-1916) en André Gide (1869-1951).

In september 1933 werd Goebbels directeur van de nieuw gevormde Rijkskamer van Cultuur, wiens missie het was om alle aspecten van de creatieve kunsten te beheersen. Een uitloper van de vorming van de kamer was de gedwongen werkloosheid van alle Joodse creatieve kunstenaars, inclusief schrijvers, muzikanten en theater- en filmacteurs en regisseurs. Omdat de nazi's moderne kunst als immoreel beschouwden, gaf Goebbels de opdracht om al die "decadente" kunst in beslag te nemen en te vervangen door werken die meer representatief en sentimenteel van inhoud waren. Toen kwam in oktober de passage van de Reich Press Law, die de verwijdering van alle joodse en niet-nazi-editors uit Duitse kranten en tijdschriften beval.

Joseph Goebbels: The Power of the Moving Image

Bij het begin van de Tweede Wereldoorlog in 1939 kreeg Goebbels de taak om de geest van het Duitse volk te verheffen en de media, en in het bijzonder de bioscoop, in te zetten om de bevolking te overtuigen om de oorlogsinspanning te steunen. Een typisch project dat hij op gang bracht was 'Der ewige Jude', ook bekend als 'The Eternal Jew' (1940), een propagandafilm die de geschiedenis van de joden ogenschijnlijk in kaart bracht. In de film worden joden echter afgebeeld als parasieten die een anders nette wereld verstoren. Goebbels orkestreerde ook de productie van "Jud Süss" (1940), een speelfilm over het leven van Josef Süss Oppenheimer (1698-1738), een joodse financieel adviseur die in het begin van de 18e eeuw belastingen incasseerde voor hertog Karl Alexander van Württemberg (1684-1737), heerser van het hertogdom Württemberg. Na de plotselinge dood van de hertog werd Oppenheimer berecht en geëxecuteerd. Onder het rentmeesterschap van Goebbels voor het project werd het verhaal van Jud Süss getransformeerd van een menselijke tragedie naar een allegorie over joods eigenbelang en hebzucht.

Joseph Goebbels: Het begin van het einde

In 1942 organiseerde Goebbels 'The Soviet Paradise', een grote nazi-propagandashow die werd tentoongesteld in Berlijn. Het doel was om de vastberadenheid van het Duitse volk te versterken door het chicanery van Joodse bolsjewieken bloot te leggen. Op 18 mei vernietigden Herbert Baum (1912-42), een in Berlijn gevestigde Duits-Joodse verzetsleider, en zijn handlangers de tentoonstelling gedeeltelijk door deze in brand te steken.

Goebbels weigerde toe te staan ​​dat deze handeling in de Duitse media werd gemeld. Toch slaagden Baum en zijn kleine maar vastberaden groep erin om Goebbels en zijn propagandamachine een flinke psychologische slag toe te brengen.

Joseph Goebbels: Laatste jaren

Terwijl de oorlog voortzette en Duitse slachtoffers vielen, werd Goebbels een voorstander van een totale strijd tegen de geallieerde strijdkrachten. In dit verband gebruikte hij zijn eigen vaardigheden als spreker in het openbaar om de Duitse bevolking verder aan te zetten. Op een keer, in augustus 1944, beval hij vanuit het Sportpaleis in Berlijn het Duitse volk om een ​​totale oorlogsinspanning te steunen. Als Duitsland voorbestemd was om de oorlog te verliezen, redeneerde hij, was het passend dat de Duitse natie en het volk vernietigd werden.

Terwijl 1944 in 1945 optrad, leek de Duitse nederlaag onvermijdelijk voor het nazi-regime. Terwijl andere nazi-toppen contact legden met de geallieerden in de hoop over een soepele behandeling te onderhandelen na de Duitse overgave, bleef Goebbels standvastig toegewijd aan Hitler.

Tijdens de laatste dagen van april 1945, toen Sovjet-troepen op de drempel van Berlijn stonden, zat Hitler in zijn bunker. Goebbels was de enige hoge nazi-functionaris aan zijn zijde. Op 30 april pleegde Hitler zelfmoord op 56-jarige leeftijd en Goebbels verving hem als kanselier van Duitsland. Het bewind van Goebbels was echter van korte duur. De volgende dag vergiftigden hij en zijn vrouw, Magda (1901-45) hun zes kinderen fataal. Het echtpaar nam vervolgens hun eigen leven, hoewel de verhalen over hoe ze precies stierven verschillen.