Op deze dag in 1961, ongeveer een week na zijn inhuldiging, benoemt president John F. Kennedy Janet Travell, 59, als zijn persoonlijke arts, waardoor ze de eerste vrouw in de geschiedenis is die de functie bekleedde.
Dr. Travell bezat een indrukwekkend cv, inclusief afstuderen met onderscheiding aan het Wellesley College, stages in cardiologie, een hoogleraarschap in klinische farmacologie aan de Cornell University en een gevestigde reputatie als pionier in de behandeling van chronische myofasciale pijn. (De term myofasciale pijn verwijst naar pijnlijke pijn of gevoeligheid in de spieren en vezelachtig weefsel die zwakte kunnen veroorzaken en voelen als gevoelloosheid, branderig gevoel, tintelingen of pijn.) Dr. Travell ontwierp ook prototypes van wat nu ergonomische stoelen zouden worden genoemd. Tegen de tijd dat ze de officiële presidentiële arts werd, had Dr. Travell, een orthopedist, al vijf jaar nauw samengewerkt met Kennedy. Kennedy leed aan aanhoudende rugpijn waarvan hij beweerde dat het het cumulatieve effect was van verwondingen tijdens het voetballen en als een PT-kapitein in de Tweede Wereldoorlog.
Tijdens de presidentiële campagne van 1960 lekte Lyndon B. Johnson, Kennedy's rivaal voor de Democratische nominatie, naar de pers dat Kennedy de ziekte van Addison had. Op aandringen van Kennedy reageerde Dr. Travell op de aantijgingen en zei dat John F. Kennedy dat niet heeft gedaan, noch ooit de ziekte van Addison heeft gehad. In 2019, een artikel in Atlantische Oceaan tijdschrift onthulde dat Dr. Travell inderdaad Kennedy had behandeld voor Addison, een ziekte die de bijnieren aantast en gewichtsverlies, spierzwakte, vermoeidheid, chronische infecties en lage bloeddruk kan veroorzaken. Dr. Jeffrey Kelman, die een boek onderzocht en publiceerde op basis van zijn recensie van Kennedy's medische dossiers, verklaarde dat de gezondheidsproblemen van de president hem waarschijnlijk een federale handicap of pensioen zouden geven als hij er vandaag was. Hij gebruikte voldoende pijnstillers om hem uit te schakelen.
Gediagnosticeerd in 1947, hield Kennedy een druk schema in de vroege jaren van zijn politieke leven met behulp van dure en frequente cortisolinjecties. Toch zou zijn politieke carrière misschien abrupt zijn afgelopen in 1954 toen hij de eerste van twee rugoperaties onderging; de tweede volgde het volgende jaar. De operaties waren riskanter dan wie dan ook, behalve een kleine groep medisch personeel en familieleden. Een artikel in november 1955 in de Journal of the American Medical Association documenteerde Kennedy's chirurgische zaak, waarbij hij zijn naam achterhield. Daarin waren artsen het erover eens dat het gevaarlijk werd geacht om door te gaan met de operatie, omdat een verminderde bijnierfunctie van de ziekte van Addison het risico op ernstige complicaties aanzienlijk verhoogde. Kennedy overleefde de operaties, maar ze verlichtten zijn rugpijn niet; hij bleef ook lijden aan Addison-gerelateerde colitis en chronische infecties.
Tijdens het presidentschap van Kennedy heeft Travell een verbazingwekkend aantal medicijnen voorgeschreven om zijn pijn te behandelen, waaronder fenobarbital, librium, meprobomaat, codeïne, demerol en methadon. Kennedy nam Nembutal ook als slaapmiddel. Travells behandeling voor Kennedy's rugpijn omvatte het gebruik van orthopedische schoenen om een onbalans in de wervelkolom, een rugbrace en een schommelstoel te corrigeren. (Nadat foto's van Kennedy in zijn Oval Office-schommelstoel in de media verschenen, schoot de verkoop van schommelstoelen door het hele land omhoog.) Travell gebruikte ook een innovatieve behandeling voor spierspasmen: een injectie van laag niveau procaine in de lumbale spieren, een techniek dat vandaag de dag nog steeds veel wordt gebruikt in de sportgeneeskunde. De familie Kennedy heeft Dr. Travell gecrediteerd voor het in staat stellen van een vastberaden Kennedy om het strafschema te handhaven dat zijn politieke carrière eiste ondanks chronische pijn en ziekte.
Na de moord op Kennedy behield Travell haar functie en werd ze de persoonlijke arts van president Lyndon B. Johnson.
