Abraham Lincoln, een eenmalige Amerikaanse vertegenwoordiger uit Illinois, is genomineerd voor het Amerikaanse voorzitterschap door de Republikeinse Nationale Conventiebijeenkomst in Chicago, Illinois. Hannibal Hamlin van Maine werd genomineerd voor het vice-presidentschap.
Lincoln, een in Kentucky geboren advocaat en voormalig Whig-vertegenwoordiger in het Congres, verwierf voor het eerst nationale status tijdens zijn campagne tegen de Democratische senator Stephen Douglas van Illinois voor een Amerikaanse senaatszetel in 1858. De senatoriale campagne bevatte een opmerkelijke reeks openbare ontmoetingen over de slavernijkwestie , bekend als de Lincoln-Douglas-debatten, waarin Lincoln de verspreiding van de slavernij bepleitte, terwijl Douglas beweerde dat elk gebied het recht zou moeten hebben om te beslissen of het vrij of slaaf zou worden. Lincoln verloor het Senaatsras, maar zijn campagne bracht nationale aandacht naar de jonge Republikeinse Partij. In 1860 won Lincoln de presidentiële nominatie van de partij.
Bij de verkiezingen in november stond Lincoln opnieuw tegenover Douglas, die de noordelijke factie van een zwaar verdeelde democratische partij vertegenwoordigde, evenals de Zuid-democraat John C. Breckinridge en kandidaat John Constitutionele Unie. Op 6 november 1860 versloeg Lincoln zijn tegenstanders met slechts 40 procent van de populaire stemmen en werd hij de eerste Republikein die het presidentschap won. De aankondiging van de overwinning van Lincoln betekende de afscheiding van de zuidelijke staten, die sinds het begin van het jaar publiekelijk een afscheiding had bedreigd als de Republikeinen het Witte Huis hadden gekregen.
Tegen de tijd van de inhuldiging van Lincoln op 4 maart 1861 waren zeven staten afgescheiden en waren de Verbonden Staten van Amerika formeel opgericht, met Jefferson Davis als gekozen president. Een maand later begon de Amerikaanse Burgeroorlog toen Verbonden troepen onder generaal P.G.T. Beauregard opende het vuur op in de Unie gehouden Fort Sumter in South Carolina.
