President Harry S. Truman ondertekent het Handvest van de Verenigde Naties en de Verenigde Staten worden de eerste natie die het ratificatieproces voltooit en zich bij de nieuwe internationale organisatie aansluit. Hoewel de hoop hoog was op het moment dat de Verenigde Naties zouden dienen als scheidsrechter voor internationale geschillen, diende de organisatie ook als decor voor een aantal memorabele botsingen uit de Koude Oorlog.
8 augustus 1945 was een drukke dag in de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog. De Verenigde Staten hebben een tweede atoombom op Japan laten vallen, waardoor de stad Nagasaki is verwoest. De Sovjet-Unie verklaarde Japan, nadat het eerder in de oorlog een overeenkomst had gesloten, de oorlog verklaard. Alle waarnemers waren het erover eens dat de combinatie van deze twee acties een snel einde zou maken aan het Japanse verzet. Tegelijkertijd heeft president Truman in Washington D.C. een stap gezet waarvan veel Amerikanen hoopten dat het zou betekenen dat de vrede in de wereld na de Tweede Wereldoorlog zou voortduren. De president ondertekende het Handvest van de Verenigde Naties en voltooide daarmee de Amerikaanse ratificatie van het document. Staatssecretaris James F. Byrnes tekende ook. Hiermee werden de Verenigde Staten de eerste natie die het ratificatieproces voltooide. Het charter zou volledig van kracht worden wanneer China, Rusland, Groot-Brittannië, Frankrijk en een meerderheid van de andere landen die het document hadden opgesteld ook de ratificatie voltooiden.
De ondertekening werd bereikt met weinig pracht en praal. President Truman gebruikte inderdaad niet eens een van de ceremoniële pennen om te ondertekenen, in plaats daarvan koos hij voor een goedkope bureaupen van 10 cent. Desalniettemin werd het evenement gekenmerkt door hoop en optimisme. Na de verschrikkingen van twee wereldoorlogen in drie decennia, waren de meeste Amerikanen en mensen over de hele wereld hoopvol dat de nieuwe internationale organisatie zou dienen als een forum voor het beslechten van internationale meningsverschillen en een middel voor het handhaven van wereldwijde vrede. In de komende decennia dienden de Verenigde Naties als decor voor enkele van de meer opmerkelijke gebeurtenissen in de Koude Oorlog: het besluit van de Veiligheidsraad om troepen naar Korea te sturen in 1950; Chroesjtsjov stampt met zijn schoen op de tafel tijdens een U.N.-debat; en voortdurende en verdeeldheid over de toelating van communistisch China tot het lidmaatschap van de VN. Wat betreft haar rol als vredeshandhavingsinstituut, het record van de U.N. was niet een van groot succes tijdens de Koude Oorlog. Het Sovjet-veto in de Veiligheidsraad belemmerde enkele inspanningen, terwijl de VS de wens hadden om een onafhankelijke koers te varen in termen van militaire betrokkenheid na de impopulaire Koreaanse oorlog, betekende steeds minder toevlucht tot de VS om wereldconflicten op te lossen. In de jaren sinds het einde van de Koude Oorlog hebben de Verenigde Staten en Rusland soms wel samengewerkt met VN-troepen aan vredesmissies, zoals de inspanningen in Bosnië.
