Inhoud
- Lincoln's politieke geschiedenis
- 1860 Republikeinse nationale conventie
- Democraten verdeeld over slavernij
- Constitutionele Unie-partij
- 1860 Presidentiële campagne
- Verkiezingsresultaten
- bronnen
De verkiezing van 1860 was een van de meest cruciale presidentsverkiezingen in de Amerikaanse geschiedenis. Het ontsloeg de Republikeinse kandidaat Abraham Lincoln tegen de genomineerde Senator Stephen Douglas van de Democratische Partij, de Zuid-Democratische Partij genomineerde John Breckinridge en de Constitutional Union Party genomineerde John Bell. De belangrijkste kwestie van de verkiezingen was slavernij en de rechten van staten.Lincoln kwam als overwinnaar te voorschijn en werd de 16e president van de Verenigde Staten tijdens een nationale crisis die staten en gezinnen uit elkaar zou scheuren en het leiderschap en besluit van Lincoln zou testen.
Lincoln's politieke geschiedenis
De politieke ambities van Abraham Lincoln begonnen in 1832 toen hij slechts 23 jaar oud was en zich kandidaat stelde voor het Illinois House of Representatives. Hij verloor die verkiezingen. Twee jaar later werd hij verkozen tot de staatswetgever als lid van de Whig-partij waar hij publiekelijk zijn minachting voor de slavernij aankondigde.
In 1847 werd Lincoln gekozen in het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden, waar hij op 10 januari 1849 een wetsvoorstel invoerde om de slavernij in het district Colombia af te schaffen. Het wetsvoorstel is niet aangenomen, maar het heeft de deur geopend voor latere anti-slavernijwetgeving.
In 1858 liep Lincoln voor de Senaat, dit keer als een Republikein tegen de Democraat Stephen A. Douglas uit Illinois. Hij verloor de verkiezingen maar verwierf bekendheid voor zichzelf en de nieuw opgerichte Republikeinse partij.
1860 Republikeinse nationale conventie
De Republikeinse Partij hield haar tweede nationale conventie op 16 mei 1860 in Chicago, Illinois. Het paste een gematigde houding aan ten aanzien van de slavernij en was tegen de expansie ervan, hoewel sommige afgevaardigden de instelling helemaal wilden afschaffen.
De twee koplopers voor de Republikeinse presidentiële nominatie waren Lincoln en New York Senator William Seward. Na drie stemmen werd Lincoln genomineerd met Hannibal Hamlin als zijn running mate.
Democraten verdeeld over slavernij
De Democratische Partij was in puin in 1860. Ze hadden de eenheidspartij moeten zijn, maar waren in plaats daarvan verdeeld over de kwestie van de slavernij. Zuid-Democraten vonden dat de slavernij uitgebreid moest worden, maar Noord-Democraten verzetten zich tegen het idee.
De rechten van staten werden ook fel besproken. Zuid-Democraten vonden dat staten het recht hadden zichzelf te besturen, terwijl Noord-Democraten de Unie en een nationale regering steunden.
Met zoveel verwarring onder de gelederen was het onduidelijk hoe de Democratische Partij ooit een kandidaat voor de verkiezingen van 1860 zou voordragen. Maar op 23 april 1860 ontmoetten ze elkaar in Charleston, South Carolina om hun platform te bepalen en een kandidaat te identificeren.
Stephen Douglas was de koploper, maar de Zuid-Democraten weigerden hem te steunen omdat hij geen pro-slavernijplatform zou aannemen. Velen liepen uit protest weg en lieten de resterende delates achter zonder dat de meerderheid Douglas nodig had; de conventie eindigde zonder een kandidaat.
De Democraten ontmoetten elkaar twee maanden later opnieuw in Baltimore. Wederom vertrokken veel zuidelijke afgevaardigden in walging, maar er bleef genoeg over om Douglas te benoemen als hun presidentskandidaat en zijn lopende partner, voormalig gouverneur van Georgië Herschel Johnson.
Zuid-Democraten nomineerden John Breckinridge, een voorstander van de slavernij en de rechten van staten, om hen te vertegenwoordigen in de verkiezingen. Senator Joseph Lane in Oregon was zijn lopende partner.
Constitutionele Unie-partij
De Constitutionele Uniepartij bestond voornamelijk uit ontevreden Democraten, Unionisten en voormalige Whigs. Op 9 mei 1860 hielden ze hun eerste congres en nomineerden Tennessee slavenhouder John Bell als hun presidentskandidaat en voormalig Harvard University President Edward Everett als zijn running mate.
De partij van de Constitutionele Unie beweerde de partij van de wet te zijn. Ze namen geen officieel standpunt in over slavernij of de rechten van staten, maar beloofden de Grondwet en de Unie te verdedigen.
Toch wilde Bell een compromis bieden over het onderwerp slavernij door de Missouri Compromise-lijn in de Verenigde Staten uit te breiden en slavernij legaal te maken in nieuwe staten ten zuiden van de lijn en illegaal in nieuwe staten ten noorden van de lijn. Ze hoopten kiezers te beïnvloeden die boos waren op de verdeeldheid van de Democratische Partij.
1860 Presidentiële campagne
Geen van de 1860 presidentskandidaten deed iets in de buurt van het niveau van campagnes zoals dat wordt gezien bij de hedendaagse verkiezingen. In feite, behalve Douglas, hielden ze zich meestal aan zichzelf en lieten bekende partijleden en burgers campagne voeren voor hen tijdens bijeenkomsten en parades. Veel van de campagnes waren echter gewijd aan het op de verkiezingsdag naar de stembus brengen van kiezers.
Lincoln's politieke ervaring en toespraken spraken voor zichzelf, maar een van zijn belangrijkste campagnedoelen was om de Republikeinse partij verenigd te houden. Hij wilde niet dat zijn partij de verdeeldheid van de Democraten zou onthullen en hoopte de Democratische stemmen te verdelen.
Douglas voerde campagne in het noorden en het zuiden om hopelijk de verdeelde kiezersbasis in het zuiden goed te maken en gaf een reeks campagnespeeches ten gunste van de Unie.
Verkiezingsresultaten
Op 6 november 1860 gingen kiezers naar de stembus om hun stem uit te brengen voor de president van de Verenigde Staten. Lincoln won de verkiezingen in een aardverschuiving van het kiescollege met 180 verkiezingsstemmen, hoewel hij minder dan 40 procent van de populaire stemmen behaalde.
Het noorden had veel meer mensen dan het zuiden en dus controle over het kiescollege. Lincoln domineerde de noordelijke staten, maar droeg geen enkele zuidelijke staat.
Douglas ontving een aantal noordelijke steun'12 verkiezingsstemmen 'maar lang niet genoeg om Lincoln een serieuze uitdaging te bieden. De zuidelijke stemming was verdeeld tussen Breckenridge die 72 verkiezingsstemmen won en Bell die 39 verkiezingsstemmen won. De splitsing voorkwam dat beide kandidaten voldoende stemmen haalden om de verkiezingen te winnen.
De verkiezing van 1860 vestigde de Democratische en Republikeinse partijen stevig als de meerderheidspartijen in de Verenigde Staten. Het bevestigde ook diepgewortelde opvattingen over slavernij en de rechten van staten tussen Noord en Zuid.
Vóór de inhuldiging van Lincoln hadden elf zuidelijke staten zich afgescheiden van de Unie. Weken na zijn eedafslag schoot het Zuidelijke leger op Fort Sumter en begon de burgeroorlog.
bronnen
1860 Algemene verkiezingsresultaten. David Leip’s Atlas of U.S. Presidential Elections.
Abraham Lincoln. Whitehouse.gov.
Constitutionele Unie-partij. "Geen noorden, geen zuiden, geen oosten, geen westen, niets anders dan de Unie." National Park Service. Amerikaanse ministerie van Binnenlandse Zaken.
Constitutionele Unie-partij. Texas State Historical Association.
Pre-presidentiële carrière 1830-1860. National Park Service. Amerikaanse ministerie van Binnenlandse Zaken.
Zuid-democratische partij. Ohio History Central.
Amerikaanse presidentsverkiezingen van 1860. Encyclopedie Virginia.
