Inhoud

• George III: Geboorte en opvoeding
• George III: Early Reign
• George III: De Amerikaanse revolutie
• George III: Later bestuur en geestesziekte

De langst regerende monarch van Engeland vóór koningin Victoria, koning George III (1738-1820) klom de Britse troon op in 1760. Tijdens zijn 59-jarige regering drong hij door een Britse overwinning in de Zevenjarige oorlog, leidde Engeland succesvol verzet tegen revolutionair en Napoleontisch Frankrijk, en voorzag het verlies van de Amerikaanse revolutie. Na af en toe last te hebben gehad van acute psychische aandoeningen, bracht hij zijn laatste decennium door in een mist van krankzinnigheid en blindheid.

George III: Geboorte en opvoeding

Het Georgische tijdperk (1714-1830) overspande het gecombineerde bewind van de vijf Britse vorsten van het keurvorst van Hannover, een lidstaat van het Heilige Roomse Rijk. George III was de eerste Hannoveraanse koning geboren in Engeland in plaats van Duitsland. Zijn ouders waren Frederick, prins van Wales, en Augusta van Saksen-Gotha.

Wist je dat? De planeet Uranus heette oorspronkelijk "Georgium sidus", de Georgian Star, naar koning George III van Engeland, die de 40-voet telescoop had gebruikt die William Herschel gebruikte voor zijn ontdekking.

Bij de dood van zijn vader in 1751 werd de 12-jarige George prins van Wales. Hij werd in relatieve afzondering verzorgd door zijn moeder en begeleid door de Schotse edelman Lord Bute.

George III: Early Reign

George III werd koning van Groot-Brittannië en Ierland in 1760 na de dood van zijn grootvader George II. In zijn toespraak tot het parlement speelde de 22-jarige monarch zijn Hanoveriaanse banden uit. "Geboren en opgeleid in dit land," zei hij, "ik roem in naam van Groot-Brittannië."

Een jaar na zijn kroning was George getrouwd met Charlotte van Mecklenburg-Strelitz, de dochter van een Duitse hertog. Het was een politieke unie, de twee ontmoetten elkaar voor het eerst op hun trouwdag, maar een vruchtbare, met 15 kinderen.

George III werkte voor een versneld einde van de Zevenjarige oorlog (1756-63) en nam een ​​standpunt in dat zijn invloedrijke oorlogsminister William Pitt de Oude (die het conflict wilde verbreden) in 1761 moest aftreden. Lord Bute als zijn premier, de eerste in een snelle opeenvolging van vijf ineffectieve ministers.

In 1764 introduceerde premier George Grenville de Stamp Act als een manier om inkomsten te genereren in Brits Amerika. De wet werd fel tegengewerkt in Amerika, vooral door de pamfletten wier papier zou worden belast. Het parlement zou de wet twee jaar later intrekken, maar het wantrouwen bleef bestaan ​​in de koloniën.

George III: De Amerikaanse revolutie

In 1770 werd Lord North premier en begon een periode van 12 jaar van parlementaire stabiliteit. In 1773 nam hij een wet aan waarin thee in de koloniën werd belast. De Amerikanen klaagden over belasting zonder vertegenwoordiging (en organiseerden de Boston Tea Party), maar North hield standvastig met de steun van George.

De Amerikaanse revolutie begon op 19 april 1775 met de veldslagen van Lexington en Concord. Het volgende jaar legde de Onafhankelijkheidsverklaring het pleidooi van de Amerikanen voor vrijheid vast, waarin George III werd afgeschilderd als een onbuigzame tiran die zijn recht om de koloniën te regeren had verkwanseld. In werkelijkheid was de situatie complexer: parlementaire ministers, niet de kroon, waren verantwoordelijk voor het koloniale beleid, hoewel George nog steeds middelen had voor directe en indirecte invloed.

De koning was terughoudend in het reine te komen met de nederlaag van zijn leger in Yorktown in 1781. Hij stelde een troonsafstand op maar besloot uiteindelijk de vredesonderhandelingen van het Parlement uit te stellen. Het Verdrag van Parijs van 1783 erkende de Verenigde Staten en gaf Florida aan Spanje over.

George III: Later bestuur en geestesziekte

Eind 1783 werd de coalitie van Lord North gedwongen door William Pitt de Jonge, die meer dan 17 jaar premier zou worden. In 1778 verviel George in een maandenlange periode van gewelddadige krankzinnigheid. Hij werd vastgehouden met een dwangbuis en onderging verschillende behandelingen toen de regeringscrisis zich om hem heen ontvouwde. Hij herstelde het volgende jaar en regeerde voor de volgende 12 als een nieuw geliefde monarch en symbool van stabiliteit in het tijdperk van de revolutionaire chaos van Frankrijk. George's steun voor de rol van Engeland in de Franse revolutionaire oorlogen van eind 1790 bood vroegtijdig verzet tegen de Napoleontische juggernaut.

George leed een tweede grote aanval van krankzinnigheid in 1804 en herstelde, maar in 1810 gleed hij in zijn laatste ziekte. Een jaar later werd zijn zoon, de toekomstige George IV, prins-regent, waardoor hij effectief regeerde voor de oorlog van 1812 en de definitieve nederlaag van Napoleon in Waterloo in 1815. George III stierf blind, doof en boos op 29 januari 1820. Zijn ziekten kunnen zijn veroorzaakt door porfyrie, een erfelijke metabole stoornis, hoewel een analyse van haarmonsters in 2019 arsenicumvergiftiging (van medicijnen en cosmetica) als mogelijke oorzaak suggereerde.