Inhoud

• Prelude to Second Bull Run (Manassas)
• Union Attacks at Second Bull Run (Manassas)
• Aarzelend leiderschap en rebellenaanval bij Bull Run (Manassas)
• Impact van Second Bull Run (Manassas)

De Tweede Slag om Bull Run (Manassas) bleek de beslissende strijd te zijn in de campagne van de burgeroorlog tussen Union en Zuidelijke legers in het noorden van Virginia in 1862. Terwijl een grote Union-strijdmacht onder bevel van John Pope wachtte op George McClellan's Army of the Potomac in anticiperend op een gecombineerd offensief, besloot Confederate General Robert E. Lee als eerste te staken. Lee stuurde de helft van zijn leger uit Noord-Virginia naar de federale bevoorradingsbasis in Manassas. Onder leiding van Stonewall Jackson, de held van de Eerste Slag om Bull Run (Manassas) 13 maanden eerder, grepen de rebellen voorraden en verbrandden het depot en vestigden vervolgens verborgen posities in het bos. Op 29 augustus botsten de Pauselijke Federalen met de mannen van Jackson, die aan beide kanten standhielden met zware verliezen. De volgende dag, nadat de rest van het leger van Lee was gearriveerd, begonnen 28.000 rebellen onder leiding van James Longstreet een tegenaanval, waardoor Pope zijn gehavende leger die nacht naar Washington moest terugtrekken.

Prelude to Second Bull Run (Manassas)

In juli 1862 benoemde president Abraham Lincoln Henry Halleck tot de nieuwe opperbevelhebber van de legers van de Unie tijdens de burgeroorlog, nadat hij George B. McClellan in maart van dat bevel had verlost. Tot frustratie van Lincoln eiste McClellan meer troepen om zijn offensief tegen de Zuidelijke hoofdstad Richmond te hernieuwen tijdens de Peninsula Campaign. Lincoln en Halleck besloten het leger van de Potomac terug te roepen naar Washington en het te verenigen met het nieuw gevormde leger van Virginia, vervolgens onder bevel van John Pope, om een ​​gecombineerd offensief tegen Richmond te maken. Paus, die eerder zijn reputatie had verworven in het westerse theater van de oorlog, stond bekend om zijn neiging om op te scheppen, en werd alom niet gewaardeerd bij zijn mede-generaals, waaronder McClellan.

Wist je dat? Union Major-generaal John Pope verloor ongeveer 15.000 mannen in de Tweede Slag bij Bull Run (Manassas), samen met zijn reputatie. Ontslagen van het bevel, werd hij voor de rest van de burgeroorlog naar het Leger van het Noordwesten gestuurd.

Wetende dat McClellan's leger op weg was om zich bij Pope aan te sluiten, wat een overweldigend numeriek voordeel voor de Federals zou betekenen, besloot de Confederate General Robert E. Lee om het leger van Pope te slaan voordat dat gebeurde. Eind augustus verdeelde hij zijn leger van Noord-Virginia, ing half onder Thomas J. "Stonewall" Jackson naar het noordwesten om rond de rechterflank van Paus te marcheren, terwijl de rest, onder James Longstreet, het leger van Paus over de Rappahannock-rivier keek. Hoewel Union-verkenners de beweging van Jackson detecteerden, dacht Pope dat hij op weg was naar de Shenandoah-vallei. Binnen twee dagen legde het leger van Jackson met ongeveer 24.000 km meer dan 50 mijl af en raakte de federale bevoorradingsbasis op Manassas Junction, ongeveer 25 mijl achter de paus.

Union Attacks at Second Bull Run (Manassas)

Hoewel Paus vervolgens zijn leger draaide om de aanval van Jackson te confronteren, konden ze de rebellen niet vinden, die Manassas Junction hadden verlaten en posities innamen in het bos en de heuvels een paar mijl van de plaats van de eerste grote opdracht van de oorlog, de Eerste Slag bij Bull Run (Manassas) in juli 1861. McClellan bleef weerstand bieden aan de troepen vooruit naar de hulp van paus, met het argument dat ze nodig waren om Washington te verdedigen.

Ondertussen bleef Lee in contact met Jackson via cavalerietroepen onder leiding van Jeb Stuart. Na een vuurgevecht tussen de mannen van Jackson en een van de divisies van Paus in de schemering op 28 augustus, bereidde Paus zijn leger 's nachts voor om een ​​aanval op de Zuidelijken op te zetten. In de overtuiging dat Jackson zich voorbereidde om zich terug te trekken om zich bij de rest van het rebellenleger aan te sluiten (en zich niet realiserend dat Longstreet feitelijk op weg was om zich bij Jackson aan te sluiten), wachtte Paus niet om een ​​grote troepenmacht te verzamelen, maar stuurde divisies in kleinere aanvallen op de Zuidelijke posities in de ochtend van 29 augustus. Jackson's mannen wisten zich staande te houden en keerden de federale aanval terug met zware verliezen aan beide kanten.

Aarzelend leiderschap en rebellenaanval bij Bull Run (Manassas)

Links van de Union tartte Fitz John Porter de bevelen van Pope om zijn mannen op 29 augustus vooruit te leiden tegen de Zuidelijken, in de overtuiging dat hij tegenover het hele korps van Longstreet stond. In feite kwamen de mannen van Longstreet rond het middaguur aan en namen ze positie op de flank van Jackson. (Porter werd later voor de krijgsraad gebracht en veroordeeld wegens zijn nalaten, hoewel het vonnis uiteindelijk werd teruggedraaid in 1886 nadat vastgelegde Zuidelijke documenten aantoonden dat Porter inderdaad geconfronteerd was met het korps van Longstreet.) Longstreet was op zijn beurt geïntimideerd door de onbekende omvang van de troepen van de Unie tegenover hem (onder bevel van Porter en Irvin McDowell). Toen Lee suggereerde dat hij op 29 augustus vooruitging om de druk op Jackson te verlichten, verzette Longstreet zich en hield vol dat het beter zou zijn om in de verdediging te vechten.

Toen verschillende verbonden brigades die nacht hun posities aanpasten, nam Paus ten onrechte de beweging voor het begin van een retraite. Nadat hij Washington op de hoogte had gesteld van een aanstaande overwinning en zijn geplande achtervolging van de terugtrekkende vijand, hernieuwde hij de Union-aanvallen op 30 augustus. Nadat Zuidelijke artillerie een Union-aanval op de posities van Jackson had teruggedraaid, beval Longstreet zijn korpsen naar voren in een agressieve tegenaanval op de Unie vertrok, die was verzwakt nadat paus zijn troepen naar rechts had verplaatst om Jackson te raken. Geconfronteerd met het hele leger van Lee, werden de Federals gedwongen terug te keren naar Henry House Hill, het toneel van de zwaarste gevechten in de eerdere Bull Run-strijd. Die nacht beval een verpletterde paus zijn leger terug te vallen over Bull Run naar Washington.

Impact van Second Bull Run (Manassas)

Een golf van wanhoop rolde over het noorden met nieuws over de uitkomst van de strijd en het moreel in het leger zakte naar nieuwe diepten. Beschuldigingen vlogen onder paus, McClellan, McDowell en Porter over wie de schuld had voor de nederlaag. Zijn kabinet (met name Stanton) drong aan op het ontslag van McClellan en Lincoln zelf had een harde kijk op het gedrag van de generaal. Maar omdat McClellan de niet aflatende steun van de soldaten had en Lincoln een snelle reorganisatie van de strijdkrachten van de Unie nodig had, verliet hij McClellan aan het commando.

Ondanks zware Zuidelijke slachtoffers (9.000), was de Battle of Second Bull Run (in het Zuiden bekend als Second Manassas) een beslissende overwinning voor de rebellen, aangezien Lee een strategisch offensief tegen een vijandelijke strijdmacht (paus en McClellan) twee keer zo groot was geweest van zijn eigen. Lee zette zijn voordeel na de campagne in het noorden van Virginia en lanceerde op 5 september een invasie in het noorden, waarbij hij de Potomac oversteeg in westelijk Maryland. McClellan verenigde zijn leger met het leger van Virginia en marcheerde naar het noordwesten om Lee's invasie te blokkeren. Op 17 september zouden de twee generaals botsen in de Slag om Antietam, de duurste enkele dag van gevechten in de Amerikaanse geschiedenis.