De muziekindustrie is berucht om zijn creatieve boekhoudpraktijken en voor zware contracten die zelfs sommige best verkopende artiesten voor altijd in de schulden kunnen houden bij hun platenlabels. In een typisch opnamecontract schenkt een platenlabel een kunstenaar een bepaald geldbedrag tegen toekomstige inkomsten uit royalty's. Maar omdat de kosten van zaken als studiotijd, marketingondersteuning en tourkosten door het label moeten worden 'terugverdiend' voordat een artiest enige royalty's verdient, verkopen veel artiesten die opnamecontracten sluiten nooit genoeg platen om hun voorschot te 'verdienen'. Waar dit systeem echt kapot is, is wanneer een best verkopende artiest of groep zoals TLC of Run-DMC diep in de schulden zit bij zijn platenlabel, ondanks miljoenen platen te hebben verkocht. Dat zijn maar twee groepen die een strategie hebben gevolgd die beroemd is geworden door Rock en Roll Hall of Fame-lid Tom Petty toen hij op deze dag in 1979 failliet verklaarde in een poging zich te bevrijden van zijn contract met Shelter Records.

Ten tijde van het faillissement van Tom Petty had hij weinig te tonen voor de twee hitalbums die al achter hem stonden: de jaren 1976 Tom Petty and The Heartbreakers (met de hitsingles 'Breakdown' en 'American Girl') en die van 1978 Je gaat het krijgen! Ongelukkig met de voorwaarden van zijn contract met Shelter Records, greep Petty de verkoop van Shelter door ABC aan industriegigant MCA aan als rechtvaardiging om zichzelf in feite een vrije agent te verklaren. In zijn eigen woorden, hij zou niet 'gekocht en verkocht worden als een stuk vlees' (laat staan ​​dat de deal eigenlijk een overname was, aangezien Shelter'en daarmee Petty's contract 'eigenlijk in handen was geweest van MCA voordat hij werd overgenomen door ABC.) Petty weigerde zijn volgende album toe te staan, zelfs zo ver dat hij de kosten van het persoonlijk opnemen op zich nam, waardoor hij ongeveer $ 500.000 aan schulden achterliet. Dit was het moment waarop hij faillissement aanvroeg, in de hoop een hefboomeffect te krijgen in het brouwend juridisch geschil door de faillissementsrechtbank een uiterst ongunstig contract nietig te laten verklaren dat Petty voelde dat hij onder dwang had getekend.

Uiteindelijk knipperde MCA met haar toestemming om Petty van zijn bestaande contract te bevrijden, maar ondertekende hij hem meteen opnieuw voor een contract van $ 3 miljoen met een gloednieuw dochterlabel dat speciaal voor dit doel was gecreëerd. Het album dat Petty had tegengehouden, Damn The Torpedoes (met de singles 'Refugee' en 'Don't Do Me Like That'), zou vervolgens Double Platinum worden gecertificeerd en Tom Petty en The Heartbreakers tot echte supersterren maken. Maar als MCA dacht dat haar ruzies met Petty op dat moment achter hen zaten, vergisten ze zich ernstig. In 1981 dreigde Petty opnieuw zijn nieuwe album in te houden, Harde beloften, toen MCA haar voornemen aankondigde om het te verkopen voor $ 9,98 per volle dollar meer dan de normale verkoopprijs op dat moment. Tom Petty zei destijds: "Als we geen standpunt innemen, worden de records van deze dag $ 20." En nogmaals, MCA stemde uiteindelijk in met de verkoop van het album in de detailhandel voor de toen gebruikelijke $ 8,98