Op deze dag in 1891 wordt Zora Neale Hurston, romanschrijver en folklorist, geboren in Notasulga, Alabama. Hoewel Hurston ten tijde van haar dood in 1960 meer boeken had gepubliceerd dan welke andere zwarte vrouw in Amerika, was ze niet in staat om een mainstream publiek in haar leven te vangen en stierf ze arm en alleen in een welzijnshotel. Tegenwoordig wordt ze gezien als een van de belangrijkste zwarte schrijvers in de Amerikaanse geschiedenis.
Eatonville, Fla., Was een volledig zwarte stad toen Hurston werd geboren. De dochter van een baptistenprediker, Hurston had weinig contact met blanken tot de dood van haar moeder, toen Hurston 11 was. Tot haar tienerjaren was Hurston grotendeels beschermd tegen racisme. Een getalenteerde, energieke jonge vrouw met een krachtig verlangen om te leren, ze heeft de middelbare school niet afgemaakt maar bereidde zich voor op de universiteit en blonk uit in Howard University. In 1925 verhuisde ze naar New York, waar ze een centrale figuur werd in de Harlem Renaissance. Levendig, extravert en geestig, werd ze beroemd om haar talenten.Ze studeerde antropologie bij een prominente professor aan Barnard en ontving een fellowship om mondelinge geschiedenissen en folklore in haar thuisstaat te verzamelen. Ze studeerde ook voodoo in Haïti.
In 1931 werkte ze samen met Langston Hughes aan het stuk Mule Bone. Haar eerste roman, Jonah’s Gourd Vine, met een centraal personage op basis van haar vader, werd gepubliceerd in 1934. Muilezels en mannen, een verzameling materiaal uit haar onderzoek naar orale folklore, werd gepubliceerd in 1935 en werd haar bestverkopende werk tijdens haar leven - maar toch verdiende het haar slechts $ 943,75. In 1937 publiceerde ze Hun ogen keken naar God, het verhaal van een zwarte vrouw op zoek naar liefde en geluk in het zuiden. Het boek werd destijds bekritiseerd, vooral door zwarte mannelijke schrijvers, die Hurston veroordeelden voor het niet nemen van een politiek standpunt en het aantonen van de nadelige gevolgen van racisme. In plaats daarvan vierde de roman, nu beschouwd als haar meesterwerk, de rijke traditie van het landelijke zwarte zuiden. Het werk van Hurston bleef opwekkend en vreugdevol ondanks haar financiële problemen. Ze publiceerde een memoires, Stofsporen op een weg, in 1942. Hurston werkte aan het einde van haar leven als een dienstmeisje en ze stierf in armoede in 1960. In de jaren 1970 werd haar werk, bijna vergeten, nieuw leven ingeblazen door feministische en zwarte studies, en een bloemlezing, Ik hou van mezelf als ik lach ... En dan weer als ik er gemeen en indrukwekkend uitzie, werd gepubliceerd in 1979.
