Inhoud
Op 27 juli 1919 verdronk een Afro-Amerikaanse tiener in Lake Michigan nadat hij de onofficiële scheiding van de stranden van Chicago had overtreden en werd gestenigd door een groep blanke jongeren. Zijn dood en de weigering van de politie om de blanke man te arresteren die door ooggetuigen werd geïdentificeerd als oorzaak, veroorzaakte een week van rellen tussen bendes van zwarte en witte Chicagoans, geconcentreerd in de wijk South Side rondom de stockyards. Toen de rellen eindigden op 3 augustus, waren 15 blanken en 23 zwarten gedood en meer dan 500 mensen gewond geraakt; nog eens 1000 zwarte gezinnen hadden hun huis verloren toen ze in brand werden gestoken door relschoppers.
Groeiende raciale spanningen
De "Rode Zomer" van 1919 markeerde het hoogtepunt van gestaag groeiende spanningen rond de grote migratie van Afro-Amerikanen van het landelijke zuiden naar de steden in het noorden tijdens de Eerste Wereldoorlog. Toen de oorlog eind 1918 eindigde, duizenden militairen keerden na gevechten in Europa terug naar huis om te ontdekken dat hun banen in fabrieken, pakhuizen en fabrieken waren vervuld door nieuw aangekomen Zuiden of immigranten. Temidden van financiële onzekerheid liepen raciale en etnische vooroordelen hoog op. Ondertussen bleken Afro-Amerikaanse veteranen die hun leven hadden gewaagd te vechten voor de oorzaken van vrijheid en democratie, hun basisrechten zoals adequate huisvesting en gelijkheid onder de wet ontzegd, waardoor ze steeds militanter werden.
Wist je dat? In de zomer van 1919 was Richard J. Daley, die vanaf 1955 tot zijn dood in 1976 diende als de machtige burgemeester van Chicago, een 17-jarig lid van een Iers-Amerikaanse organisatie genaamd de Hamburg Athletic Club. Hoewel een onderzoek later de club onder de aanstichters van de rellen identificeerde, hebben Daley en zijn aanhangers nooit toegegeven dat hij aan het geweld had deelgenomen.
In deze beladen sfeer herleefde de blanke supremacist Ku Klux Klan haar gewelddadige activiteiten in het Zuiden, waaronder 64 lynchings in 1918 en 83 in 1919. In de zomer van 1919 braken er rellen uit in Washington, D.C .; Knoxville, Tennessee; Longview, Texas; Phillips County, Arkansas; Omaha, Nebraska en 'meest dramatisch' Chili. De Afrikaans-Amerikaanse bevolking van de stad was toegenomen van 44.000 in 1909 tot meer dan 100.000 vanaf 1919. De concurrentie om banen in de voorraden van de stad was bijzonder intens, waardoor Afro-Amerikanen het opnemen tegen blanken (zowel autochtonen als immigranten). De spanningen liepen het hoogst aan de zuidkant van de stad, waar de grote meerderheid van de zwarte inwoners woonden, veel van hen in oude, vervallen huizen en zonder adequate voorzieningen.
Blijvende impact
In de nasleep van de rellen stelden sommigen voor bestemmingswetten in te voeren om woningen in Chicago formeel te scheiden, of beperkingen die zwarten verhinderen samen te werken met blanken in de opslagplaatsen en andere industrieën. Dergelijke maatregelen werden echter afgewezen door Afro-Amerikaanse en liberale blanke kiezers. Stadsambtenaren organiseerden in plaats daarvan de Chicago Commission on Race Relations om de diepere oorzaken van de rellen te onderzoeken en manieren te vinden om ze te bestrijden. De commissie, die zes blanke mannen en zes zwarte mannen omvatte, stelde verschillende belangrijke kwesties voor, waaronder concurrentie om banen, ontoereikende huisvestingsopties voor zwarten, inconsistente wetshandhaving en alomtegenwoordige rassendiscriminatie, maar verbetering op deze gebieden zou de komende jaren traag zijn.
President Woodrow Wilson beschuldigde blanken publiekelijk van het feit dat ze de aanstichters waren van racegerelateerde rellen in zowel Chicago als Washington, D.C. en introduceerde inspanningen om rassenharmonie te bevorderen, inclusief vrijwilligersorganisaties en congreswetgeving. Naast de aandacht voor de groeiende spanningen in de stedelijke centra van Amerika, markeerden de rellen in Chicago en andere steden in de zomer van 1919 het begin van een groeiende bereidheid onder Afro-Amerikanen om te vechten voor hun rechten in het licht van onderdrukking en onrecht.
