Inhoud

• Taft's vroege leven en carrière
• Taft's pad naar het witte huis
• Het Taft-voorzitterschap
• Het postpresidium en het hooggerechtshof van Taft
• FOTOGALERIJEN
• William H. Taft

De republikein William Howard Taft werkte als rechter bij het Ohio Superior Court en bij het Amerikaanse Zesde Circuit Court of Appeals voordat hij een functie aanvaardde als de eerste civiele gouverneur van de Filippijnen in 1900. In 1904 nam Taft de rol van secretaris van oorlog in het bestuur van Theodore Roosevelt, die zijn steun aan de Ohioan als zijn opvolger in 1908 gooide. Over het algemeen conservatiever dan Roosevelt, ontbrak Taft ook zijn uitgebreide visie op presidentiële macht, en was over het algemeen een meer succesvolle beheerder dan politicus. Tegen 1912 had Roosevelt, ontevreden over het presidentschap van Taft, zijn eigen progressieve partij gevormd, de republikeinse kiezers verdeeld en het Witte Huis overhandigd aan de democraat Woodrow Wilson. Negen jaar na het verlaten van zijn ambt, bereikte Taft zijn levenslange doel toen president Warren Harding hem tot hoogste rechtbank van het Amerikaanse Hooggerechtshof benoemde; hij bekleedde die functie tot vlak voor zijn dood in 1930.

Taft's vroege leven en carrière

William Howard Taft werd geboren op 15 september 1857 in Cincinnati, Ohio. Zijn vader was Alphonso Taft, een prominente republikeinse advocaat die diende als secretaris van oorlog en procureur-generaal onder president Ulysses S. Grant, vervolgens ambassadeur in Oostenrijk-Hongarije en Rusland onder president Chester A. Arthur. De jongere Taft ging naar de Yale University (tweede in zijn klas) voordat hij rechten studeerde aan de Universiteit van Cincinnati. Hij werd toegelaten tot de bar van Ohio in 1880 en ging in privé-praktijk. In 1886 trouwde Taft met Helen "Nettie" Herron, de dochter van een andere prominente plaatselijke advocaat en Republikeinse partijactivist; het paar zou drie kinderen krijgen.

Wist je dat? Als Amerikaanse president van 1909 tot 1913 en opperrechter van het Amerikaanse Hooggerechtshof van 1921 tot 1930, werd William Howard Taft de enige man in de geschiedenis die de hoogste functie bekleedde in zowel de uitvoerende als de rechterlijke macht van de Amerikaanse regering.

Al vroeg in zijn carrière streefde Taft naar een zetel in het Amerikaanse Hooggerechtshof. Zijn ambitieuze vrouw, ondertussen, haar zinnen gezet op first lady. Met haar aanmoediging aanvaardde Taft verschillende politieke benoemingen, beginnend in 1887 toen hij werd benoemd om de ambtstermijn van rechter in het Hooggerechtshof van Ohio te vervullen. Het jaar daarop werd hij zelf gekozen voor een termijn van vijf jaar. (Anders dan het presidentschap, zou het het enige kantoor zijn dat Taft ooit kreeg door een populaire stemming.) In 1890 werd hij aangesteld als advocaat-generaal in de VS, de derde hoogste positie in het ministerie van justitie. Twee jaar later begon hij als rechter te dienen bij het Amerikaanse Zesde Circuit Court of Appeals, dat jurisdictie had over Ohio, Michigan, Tennessee en Kentucky.

Taft's pad naar het witte huis

In het begin van 1900 riep president William McKinley Taft naar Washington en droeg hem op een civiele regering op te richten in de Filippijnen, die na de Spaans-Amerikaanse oorlog (1898) een Amerikaans protectoraat was geworden. Hoewel aarzelend, aanvaardde Taft de functie van voorzitter van de Tweede Filipijnse Commissie met de wetenschap dat het hem goed zou doen om verder te komen in de nationale regering. Het sympathieke bestuur van Taft op de Filippijnen betekende een dramatische afwijking van de wrede tactieken die de Amerikaanse militaire regering daar sinds 1898 gebruikte. Beginnend met het opstellen van een nieuwe grondwet (inclusief een Bill of Rights vergelijkbaar met die van de Verenigde Staten) en de oprichting van de functie van civiel gouverneur (hij werd de eerste), Taft verbeterde de eilandeconomie en infrastructuur en liet de mensen op zijn minst enige stem horen in de regering. Hoewel sympathiek voor het Filippijnse volk en populair onder hen, geloofde hij dat ze aanzienlijke begeleiding en instructie nodig hadden voordat ze in staat zouden zijn om zichzelf te regeren, en voorspelde hij een lange periode van Amerikaanse betrokkenheid; in feite zouden de Filippijnen pas in 1946 onafhankelijk worden.

Nadat McKinley in 1901 werd vermoord, bood president Theodore Roosevelt Taft tweemaal een benoeming aan het Hooggerechtshof aan, maar hij weigerde om op de Filippijnen te blijven. In 1904 stemde hij ermee in om terug te keren en Roosevelts oorlogssecretaris te worden, zolang hij toezicht hield op Filipijnse zaken. Taft reisde uitgebreid gedurende zijn vier jaar in deze functie, inclusief het toezicht op de bouw van het Panamakanaal en als voorlopig gouverneur van Cuba. Roosevelt, die zich ertoe had verbonden niet voor een derde ambtstermijn te gaan, begon Taft te promoten als zijn opvolger. Hoewel hij niet van campagnes hield, stemde Taft ermee in om op aandringen van zijn vrouw in 1908 een presidentiële run op te zetten en versloeg hij democraat William Jennings Bryan door zich ertoe te verbinden het Rooseveltian-programma van progressieve hervormingen voort te zetten.

Het Taft-voorzitterschap

Ondanks zijn belofte ontbrak het Taft aan de uitgebreide visie van Roosevelt op presidentiële macht, evenals zijn charisma als leider en zijn fysieke kracht. (Altijd zwaar, Taft woog soms wel 300 pond tijdens zijn presidentschap.) Hoewel hij aanvankelijk actief was in 'vertrouwensbreuk', initieerde hij ongeveer 80 antitrustpraktijken tegen grote industriële combinaties - twee keer zoveel als Roosevel - hij ging later achteruit van deze inspanningen, en in het algemeen sloot hij zich aan bij de meer conservatieve leden van de Republikeinse Partij. In 1909 spoorde de conventie van Taft van een speciale congreszitting om de wetgeving inzake tariefhervorming te bespreken de Republikeinse protectionistische meerderheid aan tot actie en leidde tot de goedkeuring van de Payne-Aldrich-wet, die weinig deed om de tarieven te verlagen. Hoewel progressievere Republikeinen (zoals Roosevelt) verwachtten dat Taft een veto zou uitspreken over het wetsvoorstel, tekende hij het in de wet en verdedigde het publiekelijk als "de beste tariefrekening die de Republikeinse Partij ooit heeft aangenomen."

In een andere belangrijke misstap waar het progressieven betrof, handhaafde Taft het beleid van minister van Binnenlandse Zaken Richard Ballinger en verwierp Ballinger's vooraanstaande criticus, Gifford Pinchot, een natuurbeschermer en goede vriend van Roosevelt die als hoofd van het Bureau van Bosbouw diende. Het vuren van Pinchot splitste de Republikeinse Partij verder en vervreemde Taft definitief van Roosevelt. Vaak over het hoofd gezien in het record van Taft's presidentschap waren zijn prestaties, waaronder zijn vertrouwenwekkende inspanningen, zijn empowerment van de Interstate Commerce Commission (ICC) om spoorwegtarieven vast te stellen, en zijn steun voor grondwetswijzigingen die een federale inkomstenbelasting opleggen en de directe verkiezing van senatoren door het volk (in tegenstelling tot benoeming door de wetgevende macht van de staat).

Het postpresidium en het hooggerechtshof van Taft

Tegen 1912 was Roosevelt zo kwaad op Taft en de conservatieve Republikeinen dat hij ervoor koos om van de partij te breken en zijn eigen Progressive Party te vormen (ook bekend als de Bull Moose Party). Bij de algemene verkiezingen in dat jaar overhandigde de kloof tussen de Republikeinen het Witte Huis aan de progressieve democraat Woodrow Wilson, die 435 kiesstemmen ontving voor de 88 van Roosevelt. Taft ontving slechts acht kiesstemmen, hetgeen de afwijzing van het beleid van zijn regering in de golf van progressieve weerspiegelt geest die toen de natie veegde.

Ongetwijfeld opgelucht om het Witte Huis te verlaten, nam Taft een positie aan waarin hij grondwettelijk recht doceerde aan de Yale University Law School. In 1921 vervulde president Warren Harding de levenslange droom van Taft door hem te benoemen tot rechter van het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten. In die functie verbeterde Taft de organisatie en efficiëntie van het hoogste gerechtshof van het land en hielp het de doorgang van de wet van de rechter van 1925 veilig te stellen, waardoor het gerecht meer vrijheid kreeg bij het kiezen van zijn zaken. Hij schreef ongeveer 250 beslissingen, waarvan de meeste zijn conservatieve ideologie weerspiegelden. De meest prominente mening van Taft kwam in Myers v. United States (1926), waardoor ambtstermijn ongeldig werd verklaard waardoor de bevoegdheid van de president om federale ambtenaren te verwijderen werd beperkt; De schending van president Andrew Johnson van een soortgelijke daad had geleid tot zijn beschuldiging door het Huis van Afgevaardigden in 1868. Taft bleef hoogste gerechtigheid tot kort voor zijn dood, op 8 maart 1930, vanwege complicaties van hartaandoeningen.

Krijg toegang tot honderden uren historische video, zonder reclame, met HISTORY Vault. Begin vandaag met uw gratis proefperiode.

FOTOGALERIJEN

William H. Taft